ÇEVRE = HAYAT
Bir dal yapraktan ibaret değildir çiçek, çimenler yalnız “yeşillik” olsun diye ekilmez. Su akmıyorsa derenizde, ırmaklarınız şakımıyor, balık tutamıyorsanız eğer; ne önemi kaldı ki hayatın. Şehrin dağdağasından sıyrılmak için kendinizi bir tepeye atamıyorsanız, o tepede bir çam bulup gölgesine sığınamıyorsanız, o çamın dallarında kuşlar sesini duyamıyorsanız önemsizdir hayat
Eğer caddelerde beton beton bakıp, demir demir yürüyorsanız bittiğinizin resmidir. Geri çekilin bir adım ve bakın o kareye; ne göreceksiniz?
Ne veriyorsunuz sevdiğinize?
Bir buket demir mi?
Bir buket çiçek mi?
Hangisi sevgiyi anlatır söyleyin!
Hangisi sizi ona götürür…
Doğal bırakmak isteğini yadsımayın…
Her yanımızı sarmasın beton kuleler. Her yanımız toprağı yok etmesin. Kaldırım taşına dönüşmesin yüreklerimiz. Laleler süs olmaktan çıksın, sahte sarmaşıklarla donanmasın balkonlar. Çiçekçiler her köşe başında iş tutsun, her trafik ışığında buket buket gezinsin yollarda.
Doğal kalmak arzusunu diri tutun!
Yükseldiğinde egonuz toprağı hatırlayın; en son sizi o kucaklayacak…
Yükselmek için toprağı hatırlayın; ekin, sulayın, tarım yapın…
Yaşamak için toprağı sevin; zira o sevgiyle büyütsün tahılları, meyveleri, sebzeleri…
Nefese almak için toprağı yeşertin; çünkü soluduğunuz her oksijen ağacın bir lütfudur…
Bol güneşli günleri, bol neşeli günler besler…
Bu yazıda bol edebiyat olduğunu düşünüp, “işkembeden attığımı” sanmayın.
Eğer bir felsefeniz yoksa, hayatınızın duruşu yoktur. Duruşu olmayanın hayatını anlamlandırmasını beklemeyin. Hayatını kelimelerle, cümlelerle anlamlandıramayanların hayatları anlamsızlaşır. Hayatınız anlamsızlaşırsa yaşama sevincinizi kaybedersiniz. O sevinci yitirdiğiniz gün intiharınız olur…
Size bir fırsat sunuyor kelimelerim.
Sevgiyi tetikliyor…
Sevmeyi öğretiyor…
Enerjinizi artırıyor…
Çevrenizde anlamlı bakışlarla bakmanızı sağlıyor…
Zira farkında değiliz belki ama, çevrenizi kaybederseniz çerçevelere hapsettiğiniz doğayı gerçekte kaybedeceksiniz…
ELVAN SARI
ÇEVRE TEKNİKERİ