HOCALARI KİMMİŞ
Ölüm döşeğindeki Hasan’a sorarlar:
—Senin hocan, yol göstericin kimdi?
Hasan;
İlki bir hırsızdı. Ormanda yürürken yolumu kaybettim. Ona rastladım. Bir gece beni misafir etmesini rica ettim. Hırsız olduğunu ve bunun beni rahatsız etmeyecekse kalabileceğimi söyledi.
Bir gece kalacakken bir ay kaldım yanında. Her sabah aynı saatte işe çıkardı. Döndüğünde "Bugün işlerin nasıldı?"diye sorardım. O da "Bugün kötüydü ama yarın bir daha deneyeceğim. Umarım daha iyi olur." derdi. Asla umutsuzluğa kapılmazdı. Bana;
YARIN BELKİ AMACIMA ULAŞIRIM. YARIN YENİ BİR GÜN diye düşünebilmeyi öğretti.
İkinci hocam bir köpekti. Göl kıyısında yürüyüş yapmaya çıkmıştım. Çok susamış gölden su içmeye çalışan bir köpek gördüm. Köpek kendi aksini suda görünce korkup kaçtı. Ne var ki susuzluğa yenik düşüp geri döndü. Korkusunu yenmek için suya atladı. Sonra susuzluğunu giderene kadar içti göl suyundan.
Köpekten öğrendiğim şey ise; KORKULARININ ÜZERİNE GİTMELİSİN... Oldu.
Üçüncü hocam küçük bir çocuktu. Elinde yanan mumla bir yere doğru yürüyordu. Yanına gidip ona "Işığın, ateşin kaynağını ve nereden geldiğini söyleyebilir misin?" diye sorduğumda, mumu söndürüp "Artık ışık mışık yok. Sen söyle bakalım. Işık nereye gitti?" dedi. Çocuğun elindeki muma bakakalmıştım. Ondan öğrendiğim ders ise;
UKALA OLMAMAK GEREKTİĞİYDİ