Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Türk dil kurumunun sözlüğünde küfür kelimesinin iki anlamı var:
Birincisi, sövme, sövmek için söylenen söz, sövgü.
İkincisi Allah’ın varlığı ve birliği gibi dinin temellerinden sayılan inançları inkâr etme.
Bu sevimsiz kelimenin her iki anlamı da bize çok uzak.
Kelimenin birinci anlamı üzerine kaç zamandır düşüncelerimi yoğunlaştırıyorum.
Sosyal hayatın bir parçası haline gelen sövgü kültürü ne yazık ki yozlaşarak devam etmektedir. Çok zaman şahit olmuşuzdur, birisi birisine kızdığı zaman, hemencecik ağza alınmayacak küfürler savuruverir. Bu “kandilli küfürler” edenler aslında zayıflıklarının bir sonucu olarak, kendilerini bu yolla tatmin etmektedirler. Hiç de hafife alınmamalıdır, bizce sövgü kültürü altında binlerce yıllık bir insanlık geçmişi yer almaktadır. Ama her şey gibi bunu da yozlaştırdık. Gazete sayfalarında arkadan kahpece edilen küfürler mi ararsınız, yerine ve zamanına uygun düşmeyen patavatsızca edilen küfürler mi ararsınız, hepsi var.
Sövgü eylemi elbette ki yeri geldiğinde çok geçerli bir yoldur. Ama hiç bu kadar kahpeleşmemişti. Tüfeğin icat olunup mertliği bozması gibi, şimdilerde tamamen bir zayıflığın belirtisi olan “arkadan sövmeler” de icat olunarak sövgünün seviyesi iyice düşürüldü.
Şair Sunay Akın’dan dinlemiştim, eskiler de küfür alıp satan esnaflar varmış. Bunlar, yaptıkları işin ciddiyetiyle konuya yaklaşır ve büyük titizlikle işlerini yaparlarmış. Seviyeyi koruyarak bu işi yaparlarmış. Küfür satmak isteyen birisi dükkandan içeri girdiğinde, satmak istediği küfrü, hafifçe dükkan sahibinin kulağına fısıldar ve o küfre bir değer biçildikten sonra, anlaşabilecekleri bir fiyatta küfür dükkan sahibi tarafından alınıp, bir kağıda yazılarak, katlanır ve vitrine konulurmuş. Böylece o küfür, fırından yeni çıkmış bir sıcacık somun tazeliğinde yeni alıcısını beklermiş.
Küfür satın almak için dükkana giren müşterinin durumu daha da ilginç. Küfür satın almak isteyen müşteriye ilkin dükkan sahibi sorarmış:
- Anlat bakalım bu küfrü kimin için kullanacaksın?
Konuyu iyice anlayıp dinleyen dükkan sahibi küfrün “yerinde” kullanılacak olmasına kani olduktan sonra ikinci elemeyi yaparmış:
- Küfrü onsekiz yaşından küçüklere ve hanımlara kullanmayacaksın?
Dükkan sahibi, bu iki aşamayı geçen müşteriye durumuna uygun bir küfrü, vitrinden indirir ve anlaşabildikleri bir fiyatta satarmış.
Sövgüyü bile bu derece nezih koşullara bağlayan bir gelenekten geliyor olmamızı bu günlerde çok küfürbaz insanlara hatırlatmak istedik.
Elbetteki öyle her aklına esen küfür söyleyemez. Bunun da bir adabı usulü var. Seviyesizlik batağında çırpınıyorken, birilerinin öyle alelade küfürler savurmasını doğrusu ahlaki ölçülerle bağdaştıramıyorum.
Bizim de etrafımızda sövgüye layık insanlar yok mudur? (Övgüye layık insanların olması kadar bu durum son derece doğaldır)
Elbetteki vardır.
Ama biz insanın insanlığını yaşamasından yanayız!
Kendini sövgüde arayanlar bizden değildir! Kaç insan kendinde kendini bulabilmenin ebedi saadetinin ucundan tutabilir? Kaç insan, insandan insanlığı çekip almıştır. Kaç insan, insanda insanlığı bulmuştur? Son söz: Denizden mavi çalmasını bilmeyenler, insanda insanlığı bulmayı da bilemezler!
.jpg)
SÖVGÜ KÜLTÜRÜ
