Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
3 Haziran 2009 tarihli Demokrat Gümüşhane Gazetesindeki yazısı
email
mevlut29@mynet.com
Siteye Ekleyen
Recep Ergin
Yaylalar, Anadolu insanının hürriyetine düşkünlüğünün eseri olan yaşama alanlarıdır. Her ne kadar hayvanlarına yeni otlaklar bulma arzusu ile yaylacılık yapılıyor gözükse de, aslında uzun ve sert geçen bir kışın kapalı ortamlarında, daralan ruhunu genişletip stres atmak, ciğerlerini temiz hava ile doldurmak, çiçek kokularını solumak; kuş ve böcek seslerini dinlemek için çıkar yaylaya Anadolu insanı.
Gümüşhane’de de önemli bir faaliyet, vazgeçilmez yaşam biçimidir yaylacılık. İlkbaharda karların erimesiyle başlar bu heyecan. Türlü hazırlıkların ardından, yayla hasretiyle yanıp tutuşan gönüller, mayıs ve haziran dedimi atar kendini dağlara. Âşıktır, düşkündür, kopamaz buralardan.
Gerçektende yüksekler de dolaşmak, uçsuz bucaksız çayırlarına, kıvrım kıvrım akan derelerine bakmak, buz gibi çeşmelerinden su içmek tarifsiz haz verir onlara. Dahası keçilerin, koyunların melemelerini dinlemek, danaların tozu dumana katışını görmek, atların dörtnala koşup kişnemesini, kemençe sesinde ki sevdaları, çobanın kavalıyla, sılaya uzanan nameleri hatırlamak gerçek bir tutkudur onlar için.
Dumanlıdır yaylaları. Bakarsanız bazı zamanlar dağları bir belirir, bir kaybolur gözlerinin önünde. Yükseklere doğru tırmandıkça dumanının bir derya gibi vadileri doldurup boşalttığını görürler. İşte o zaman tüm ihtişamıyla ayaklarının altındadır Kadırga, Zigana, Dörtkonak ve Köse yaylaları.
Bunlardan birine uğradığınızda, kimi çivi bile kullanılmadan sadece ahşapla, kimi günlerce yürüyüş mesafesinden getirilmiş taşlarla inşa edilmiş yayla evlerini görürsünüz. Hele tarihi taş döşeme yollarında birkaç tur atarak, el emeğinin ve hayvan gücünün, tek üretim ve ulaşım yöntemi olduğu çağları hatırlamak, hayrete düşürür insanı. İşte böyledir Anadolu insanının yayla tutkusu.
Anlayacağınız, temmuz ve ağustos ayları boyunca yayla, sakinlerinden; yayla sakinleri de yaylalarından hiç bıkmaz, hiç usanmaz. Ne var ki bu dostluk, eylül ayının gelmesi ile yavaş yavaş bozulur. Artık havalar giderek soğumaya başlamıştır. Güz yağmurları sabah akşam toprak damları döverek yayla hayatının tadını kaçırır. Sert esen dağ rüzgârları bıçak gibi işler insanın böğrüne.
Bütün bu gelişmeler, yaylaların terk edilmeye başlanacağının habercisidir aslında. Zaten yaylalar da eski güzelliğini çoktan yitirmiştir. Çimenler sararmış, son açan çiçekler de solmak üzeredir artık. Üstelik eskisi gibi ruhu dinlendiren kuş sesleri de işitilmemektedir. Okulların açılma zamanı da gelmiştir. Aylardan eylül ve artık göçler birer birer dizilir yollara. Göç zamanıdır artık.
Bu arada yaylalar mahzun mahzun olup bitenleri seyreder. Onlar için deli rüzgârlarla baş başa kalma zamanıdır artık. Yayla evlerinin bacaları göğe dumanını savuramayacak, çoban ıslıkları bir dahaki sezona kadar hiç duyulmayacaktır. Aylarca ölüm sessizliğinin girdabında çalkalanıp duracaktır yaylalar. Artık hem yaylalar hemde yaylacılar, baharın tekrar gelmesini büyük bir sabırsızlıkla beklemek zorundadırlar.
İşte böyledir Anadolu’nun yaylaları ve yayla yürekli insanları. Değerli okurlar, birazda nostalji yaparak, günümüzden otuz, kırk yıl öncesine kadar, gerek Anadolu da gerekse kendi memleketimizde, insanların gerçekten büyük bir zevkle ve tutkuyla yaşadığı, yayla hayatını ve kültürünü anlatmaya çalıştık. Bizleri üzen bu kültürün yavaş yavaş yok olmasını izlemek ve bir şeyler yapamamak. Saygı ve Sevgiler.
ANADOLU'NUN YAYLA YÜREKLİ İNSANLARI
