Nefes almak değildir yaşamak. Sahip olduğumuz organlardan sadece mideyi doldurup beyni ve yüreğini  boş bırakarak  gezip tozmak da değildir yaşamak. Beynimizi bilgi, yüreğimizi sevgi ile  doldurarak, dünyaya gelmemizin de   bir manası olduğu bilincinde çevremize hoşgörü ile bakabilmektir yaşamak.

      Sevgide serbestlik, saygıda mecburiyet vardır. İnsan önce kendini sevmeli ve saymalıdır ki  çevresinden hak ettiği saygıyı görebilsin. Kendi ile barışık olan kişi zaten çevresine olumlu bakar. Sevgi ve saygının olduğu yerde  sabır vardır, hoşgörü vardır, anlayış vardır. Kısacası huzur vardır, dostluk vardır.

      Yakın  çevremize baktığımızda üzülerek bunu göremiyoruz.

      İnsanlarımız hep bana   mantığında, birbirlerine köstek olmakla  meşgul.

      Kimsenin gözü diğerini görmüyor. İnce hesaplar peşinde koşanlarımız var.

      Yapılan bir işte yada alınan bir kararda  bunun ne olduğu neler getirip neler götüreceği düşünülmeden  sadece muhalefet mantığı ile  karşı çıkışlar ve getirilen engellemeler. Yengeç sepeti misali. Sepete konan yengeçlerin hepsi buradan kurtulmanın  peşindedir.Bunun içinde  sepetin kenarlarına tırmanır dururlar. Ancak hiç biri başaramaz.  Bu yengeçlerin beceriksizliğinden değildir. Eğer  sepette tek yengeç var ise o  bir seferde tırmanır ve tepeye  çıkabilir. Ancak ne yazık ki  birden fazla yengeç olan sepette  yükselmek mümkün değildir. Tırmanan yengeci  geriden gelen aşağı çeker. Bu sürer gider. Kim  yükselmeye adım atarsa diğeri peşindedir..

      Dünyaya gelmemizin bir manası olduğuna göre; tüm hareketlerimizden, konuşmalarımızdan, davranış ve eylemlerimizden  sorumlu olmalıyız. Bunların  vebali ve sevabı bizimledir.

      Çevremizde yapılan  bir çok olumlu iş var. Alınan güzel kararlar,  başarılı kişiler ve sundukları hizmetler. Ama  hangi biri başa vurabiliyor ki,  birinin yaptığına diğeri mutlaka engel. Başarılı kişi uzaklaştırılır yada yapılan hizmet yarıda kalır. Yıllarca bu böyle oldu. 

      Sonuçlanan  iyi işler elbette vardır ama bunun  da oranı çok azdır.

      Başarılı olup hizmet için çırpınan insanlarımızı, hizmetlerini, kararlarını hep sepetteki yengeçler  gibi arkalarından geri çektik. Yukarı çıkamasınlar, başaramasınlar. Peki kim  kaybetti  acaba?  Elbetteki hizmet bekleyen memleketimiz ve içinde yaşayan bizler.. Kendi zararımız  yine kendimize.

      Sepetteki  yengeçlerin  yaptığının aksine, tırmanana  el atsak arkadan destek verip başarmasına yardım etsek  bu  daha  doğru ve güzel olmalı. Yaşamak da işte o zaman anlam kazanır. Unutmayalım ki bu dünyanın ilerisinde bir dünya daha var...