Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
14 Ekim 2009 tarihli Demokrat Gümüşhane Gazetesindeki yazısı
Siteye Ekleyen
Recep Ergin
Babacan Köyü, Şiran’ın 17 km Güney Batısında bulunan küçük bir köydür. Ormanla kaplı dağların kuzey yamaçlarına kurulmuştur. Tahminen köye ilk yerleşenlerin 1700 'lü yıllarda köye geldikleri anlaşılmaktadır.
Köyümüzün adı geçince civarda pek tanınmadığından olsa gerek, “eski adı nedir ?”diye sorulur. Babacan Köyü, Şiran İlçesinde adı değişmeyen 5 köyden birisi olmasına rağmen az tanınır. Soranlara daha ziyade Tomara Şelalesine yakın olmasını kullanarak tarifler yapmaktayız.
Çocukluk yıllarımın geçtiği köyümüzden 1976 yılında Şiran merkeze göç ettik. Biz köyden ilk göç edenler değildik. Bizden önce ve sonra olmak üzere 71 hane olan köyümüz, 10-15 yıl içerisinde 14 haneye düştü. Bu göçlerin köyümüz adına pek çok götürüsü olmuştur. Köy boşalmış, okulu kapanmış, genç nüfus yok olmuştur. Bunların yanında göçün olumlu yanlarını da anlatmakta yarar var.
Köyden göç edenler kentlerde başta eğitim olmak üzere değişik imkânlarla tanışmış, kendilerini her alanda geliştirmiş, ekonomik olarak kalkınmışlardır. Hepsinden önemlisi ülkemizin her köşesinde ilimizin adını duyuran birer kültür elçisi olmuşlardır. Köyümüzden göç eden ailelerden biriside Işık ailesidir.1971 yılında ilkokul 1. sınıfı birlikte köyde okuduğumuz TBMM 23 Dönem Milletvekili olarak Kocaeli’nden meclise giren Fikri IŞIK’ta ailesi ile birlikte İzmit’in Hereke ilçesine ailesi ile göç etmiştir.
İlköğretim ve lise eğitimini bu ilçede tamamlayan Işık, Ortadoğu Üniversitesinin Matematik Bölümünü bitirdi. Köyden göç ettikten sonra, köyle rabıtayı hiç kesmeyen aile düğünde, cenazede, tasada hep köylü ile birlikte oldular. Mütevazı ve çalışkan ailenin bu tutumlarını Mevla onlara vekillik kısmet ederek ödüllendirdi. Köydeki her bir ailenin her bir ferdini yakinen tanıyan, arayan, soran Fikri Işık, özellikle yaşlılarla ilgilenmeyi, onların gönüllerini almayı, hatırlarını sormayı görev bilir. Fırsat buldukça köyümüzü ziyaret eder, sorunları dinler ve elinden geleni esirgemez. İşi ne kadar çok olursa olsun; yüzünden tebessümü hiç eksik etmez.
Fikri Işık’ın babası Teyfik Amca da köyden göç ettikten sonra hemen hemen her Yaz köye gelirdi. Köye ne katkı yapabilirim, bu köyü daha güzel hale nasıl getiririm diye çabalar dururdu. Babamla iyi konuşurlardı. Babama “Hacı Emi”diye hitap eden Teyfik Amcanın, “Hacı Emi” demesinde ayrı bir samimiyet hissederdim. Bir kelimeyi içten ve samimi söylemekle, sıradan telaffuz etmek arasındaki farkı, ben ilk kez burda fark etmiştim. Bunu yazı dili ile anlatmak çok zor bir durumdur. Sözü duymak, kulakla kalp arasındaki etkileşimi hissetmek gerekir. Bizler bu etkileşimi yazı ile anlatamayız. Şimdi her ikiside Hak’ın rahmetine kavuştular. Mekânları cennet olsun.
Köylerin imkânlarını artırsak; Avrupa standartlarına çıkarsak; iş, aş temin etsek; okulu, yolu, hastanesi, postanesi olsa göç durur mu? Ne dersiniz? Göç dursa köyde oturan ailelerin çocukları Ortadoğu Üniversitesinin Matematik Bölümünü kazanabilirler mi? Kazanırsalar, elde edecekleri başarılar onların Milletvekili olması için yeterli olur mu? Benim fikrimi sormayın. Benim bu konuda sizin düşündüklerinize ihtiyacım var. Bu sefer böyle! Ne dersiniz, düşünün bakalım…
BABACAN KÖYÜNDEN BİR IŞIK
