Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Boyalı elinden bin kere öpsem Biter mi masalın tılsımı ey kız İsmail HAYAL
“Kazanılan bir liranın, bulunan beş liradan daha değerli olduğunu öğret ona.” (Abraham Lincoln’dan oğlunun öğretmenine)
Tuğba Kaçar. Kelkitli İlköğretim öğrencisi. Onu diğerlerinden ayıran en belirgin yanı okul ve bilhassa tatil dönemlerinde sırtına aldığı boya sandığı ile erkeklere has bir mesleği icra etmesi. Yaşıtları oyun oynarken o oyundan çok ailesinin biraz daha rahat etmesini yeğlemiş durumda.
Kelkitli Tuğba yaptığı işten gocunmuyor, utanmıyor. Sapasağlam insanların sakat rollerine girerek pişkince ve utanmadan el açtığı bir memlekette özüyle ve azmiyle bir yerlere mesajlar verirken, ailesine az da olsa bir katkı vermenin muhasebesinde. Baba gurbette nafaka peşinde koşarken Tuğba babasının bu durumuna dayanamayınca derme çatma bir boya sandığı ile Kelkit sokaklarında boya cila bir lira diye bağırıyor.
İlk ve ortaokul sıralarında gururla ve onurla ayakkabı boyacılığı yapıyor, hem okul harçlığımı ve hem de yaklaşık 10 kişi olan aileme bir nebze de olsa katkı sağlıyordum. O yüzden gazetenin ilk sahifesinde minik Tuğba’yı görünce ta yıllar öncesinin silik sahifelerine doğru kulaç attım. Ve o anı bin kere daha yaşar gibi oldum.
O zaman yahut bu zaman. Değişen sadece zaman değil mi? İnsanımız aynı insan. Şartlar da değişen pek fazla bir şey yok. Gümüşhaneli yüz kere yazdım bu yüz birinci olsun ki asla dilenmez. Ölse aç olduğunu kimselere duyurmaz, duyuramaz. Ve Tuğba örneğinde ki gibi; “Hakkıyla kazanılan beş kuruşun, kazanılmadan elde edilen milyonlardan bin kere daha bereketli ve daha şerefli olduğunu” bilir.
Utanması gereken birileri var mıdır bilemiyorum. Kader deyip de geçmek mi gerekir, yutkunarak damlaları içeriye akıtmak mı? Çocukluğu ve gençliği tamamen sefalet içerisinde geçen bir birey olarak bu muhasebenin tam orta yerindeyim. Suçlu var mı, yok mu? Ama bilinen tek bir doğru var ki o da minik Tuğba’nın azmi, hırsı ve çalışkanlığı olsa gerek. Mesaj benim tarafımdan alındı. Ama varlıklarıyla gurur duyduğumuz Gümüşhaneli ve Kelkitli işadamlarının bu manzara karşısında sessiz kalıp kalamayacağı gerçeği de beynimi kemirmiyor değil.
Gümüş Portreler adlı eserim de yer alan biyografilere bakıldığında da görülecek ki Gümüşhane’de çalışarak, didinerek ve şartları zorlayarak bir yerlere gelenlerin kaderine benziyor Tuğba’nın kaderi. Onlara gülen şans minik Tuğba’ya da güler mi bilinmez ancak ben benzer bir hazin hikâyenin içinden çıkmış bir hikâye kahramanı olarak yarınlar için fazla ümitvar olamıyorum.
Helal olsun sana demekten ve avuçlarımın patlarcasına seni alkışlamaktan başka elimden fazla bir şey gelmez. Ama inan bu yazıyı okuyan özü ve sözüyle örnek bir ya da birkaç hemşerimizin bu duruma duyarsız kalamayacağı gerçeğidir.
Yıllar önce lise kıyafetimle sırtımda sepetle lokantaya et taşırken çekilen ve Trabzon’da gazetelere çıkan fotoğrafımı yokluktan okumayı başarabilen bir kişi olarak her zaman gururla taşıyorum. O zamanlar ne babamın hamallık yapmasından, ne yokluktan, ne de yoksulluktan hiçbir zaman imtina etmedim. Ve namusundan başka bize bırakacak hiçbir şeyi olmayan babamla her zaman gurur duydum ve gurur duymaya da devam ediyorum.
Şimdi sen değerli yavrum. Kelkitli Tuğba’m. Gözbebeğimiz. Minicik omuzlarında taşıdığın o boya sandığını sakın fırlatıp atma. Onu yarın okuduğunda iyi bir yerlere geldiğinde evinin en güzel yerinde evlatlarına örnek olması için sakla. Sakla ki yarın örnek olarak anlatabileceğin onurlu bir hatıran yaşasın seninle.
Seni seviyoruz minik Tuğba, Kelkitli küçük kız. İnan sen bu hareketinle bin kere daha büyüdün gözlerimizde.
KELKİTLİ BOYACI KIZ
