İki dost vardı. Bu dostların bir tanesinin adı Müptezel, diğerinin adı da Mukattardı. Mukattar, bir zamanların en zengin, en dürüst, en güçlü, adaletli, şefkatli bir adamıdır. İnsanları seven, insanları mutlu etmek için durmadan çalışan insancıl birisi. Yaptıklarıyla övünmeyen, iyilikleri gizli yapan, saygı değer birisi. Saygı değer olduğu kadarda gücünden korkulan bir insan. Çevresinde bu insanı sevenler kadar sevmeyenlerde çoktur. Sevenler sevgisini, minnettarlıklarıyla ifade ederler, sevmeyenler ise yüzüne dost görünüp arkasından kuyusunu kazmaya çalışırlar. Mukattar o kadar iyi niyetlidir ki gerçek dostlarıyla, yanalcı dostlarını birbirinden ayıramaz. Her yüzüne gülene, her sen ağamsın diyene inanan türden bir âdem evladı. Planlarını uzun vadeli değil de günlük yapan, günü gün edendir. 

   Mukattar o kadar güçlüdür ki, Müptezel’in onu yıkması kolay olmamıştır. Ama sonunda gücünü zayıflatmayı başarmıştır. Uzun sürede de olsa istediğini, azmi ve iradesiyle başarmıştır. Müptezel dost göründüğü Mukattar’ın gücünü elde ettiğinde gerçek yüzünü göstermiştir. Hayince ve acımasızca Mukattarı yerle bir etmek için bütün şeytani hünerlerini kullanmıştır.

   İşte bir zamanların devrilmez devi olan Mukattar devrilmiş, haksızlıklar bütün insanlığı sarmış. Bu insan yaşamında kıymeti bilinmemiş ama öldüğünde kıymeti kat kat artmış. İnsanlar keşke Mukattar gibi olabilseydik diye feryat etmişler. Ama ne çare ki Müptezel yaptığı işleri sağlam ve uzun vadeli planlamış.