Aslında  hepimiz  yalnız  değil miyiz bu hayatta?   Doğumdan  ölene kadar. Kimimize   göre  çok  uzun,  kimimize  göre  kısa  bir  yalnızlık. Herkes  yaşayış  şekline  göre   belirler  yalnızlık  hızını.  Bazımız  çok  hızlı  yaşarız   tezden  varırız   menzile;  bazımız  ise  ağır  yaşarız   hayatı,  bitmez bir   türlü  zaman , gözümüz  kalır  saatlerde.
      Hayatı  yaşarken  hep  birileri  vardır  bizimle.  Doğumla  başlayan  ailemiz,  sonra  hayatımıza   giren diğer  insanlar.  Arkadaşlarımız,  eşimiz,  belki de  çocuklar.  Ama   aslında  hepsi  de  hayatımızdaki  misafirler  değil midir?  Herkesin   birbirine  karşı  vardır  bir  görevi,  ve  sınırlı  zamanı. Neticede  herkes  kalır  kendi  başına .  Kendimiz,  ve içimizdeki  biz baş  başa.
      Gök  yüzündeki  yıldızlar  kadar  yalnız  hissederiz  bazen.  Düşüncelere  dalarız.  Nedir  başımıza  gelen,  nasıl  halledeceğiz  bu olanları, incinmişizdir,  ve  çok yalnız.   Canımız  yanar,  içimiz  sızlar,   pazarlıklar  yaparız  içten içe kendimizle,  ucuz  pazarlıklar.  Bitişler  olur  bazen içimizde .Bazen de  susmaz   içimiz,  sonunda  boşalır  gözyaşları.  Hüzünlere  dalarız  bazen,  bazen  de  güleriz  yaşadıklarımıza.  Çoğu zaman da  ibret  alırız.  Ama netice de  hep  yalnızız.   İşte  bu düşüncelerimiz  hep  olacaktır  ama onlarda  misafir   gibidirler,  gelir  biri  gider  diğeri. 
      Toplumdan  kaynaklanan  olumsuzluklarla  dolu  bir  yaşamdır  hayatımız.  İhmal  edilmişlik,  terkedilmişlik,  yalnızlık.  Mecburuz  belki de  böyle  yaşamaya.  Tıpkı  baharda  zemheri  yaşamak  gibi.  Mutlulukta  mutsuzluğu,  sevgide   sevgisizliği.  Sonrada  oturur  düşünürüz  nasıl  baş edeceğiz  bu yalnızlıkla?  Bazen de  hoşumuza  gider  bu  yalnızlık,  düşünürüz  geçmişimizi,  olanları ,  yaşadıklarımızı, ve  gelecek  yarınları. Belki de  yarınlarda  güzellikler  bekliyor  bizi.
      Ölümlü  hayat  bu.  Bizi  gerçek   kılan  insan  olmamızdır. İsimler,  etiketler, ve  tanımlar  bizi sınırlar.  Bir  isim  sahibi   olmak  yararlıdır, ama  bir  süre  sonra  bir  sınırlama  halini  alır. Sahip  olduğumuz  en  önemli  şey  kendimizdir. Önemli  olan  ismimizin  başına  bir  sıfat  almadan  yaşamak. Çevremizdekiler  gibi  düşüncelerimiz de  gelip  geçicidir nasılsa. Hepsi  misafirdirler  hayatımızda.  Biz  kendimizle  baş başa kalırız  hep, ve  neticede  biz de   misafiriz  bu  dünyada .  Sonunda  ölüm yakalar  bizi  belki  de   yalnız  başımıza.
      Evet   yalnızız  hepimiz  bu  dünyada.  Büyük  Şair  Necip  Fazıl  diyor ki:
      Bütün  insanlığı  dövsen  havanda, 
      Zerre  zerre  herkes  yine  yalınız.
      Boşlukta  yol  alan  uçsuz  kervanda,
      Her şey  tek  başına,  dağ,  taş  ve  yıldız.
      Yalnızlık  bundan daha  güzel  tanımlanamaz  herhalde. Yalnızlık  hep  yeniden  başlayan,  yaşamdan bir andır.
      Yalnızlık   paylaşılmaz,  paylaşılsa  zaten  yalnızlık  olmaz. 
      Saygılarımla…