Sanki  karşı  dağın  kardelenleri  beni  çağırıyor. Bilinmez  bir uğultu  kulaklarımda.  Bu  uğultu  aslında  duyup  dinlemek  istediğim tek ses.  Bunca  dinlediğim  palavralara  karşı;  bir  umudun,  bir  isyanın  sesi bu  çiçekler.
      Şimdi  neredesin  bilmiyorum,  zaten  uzaktın  şimdi  iyice  kayıp!  Bir kez  girdik mi  birinin  hayatına  galiba  çıkılmıyor  kolayca. İster   yanı başında  ol  istersen  uzakta,  hatta  yıllar  boyunca.
      Düşünüyorum da   birisi  özel  olduğu  için mi  sevilir,  yoksa  sevildiği  için mi  özeldir?  Zor  olan  hangisidir  acaba;  sevmek mi  birisini yada  sevilmek mi,  yoksa  sevildiğini  bilip de  karşılık verememek mi?
      Sanırım   en  büyük  korkumuz,  olduğumuz  gibi  görünmek oldu  hep. Yumuşacık  kalbimizin  fark edilmesi,  hassas  yönlerimizin  keşfedilmesi,  cesaretsizliğimizin anlaşılması, korkularımızın  paylaşılması  büyük  zararlar  göreceğimizin   işareti  oldu  sanki.
      Evet,  kabuk  içine  alıyoruz  kendimizi. Ne kadar  ustayız  kabuklarla  korumakta  kendimizi.  Hissedilmeden,  el  değmeden. En  kötüsü  sevgimizi  göstermeden,  sevildiğini  bilip  karşılık  veremeden.
      Acaba  gerçekten  koruyor mu  bu kabuk  bizi?  Midye  misali  yada  bir kirpi,  bir kaplumbağa  gibi.
      Kimse  incitemiyor mu  benliğimizi,  duygularımızı  inançlarımızı? Yoksa  zarar mı  veriyor  bu kabuk  bize,  engel mi olmuyor gerçek  duygularımızı,  hislerimizi,  yada   kişiliğimizi  yansıtmamıza?  
      Seni  yıllardır  görmüyorum,  hatta   yıllardır  kırgınım sana. Belki  uzaklarda  oluşundan  belki de  seçtiğin  yoldan.  Neler  düşledin, neler  bekledin,   neler  yaşadın  hiç  bilmiyorum. Bilinmez  bir  uğultu  kulaklarımda. İnadına   karları  delerek  gökyüzüne  başkaldıran  kardelenlerin  mücadeleci  sesi   bu.  O sesi  dinliyorum;  sanki  beni  çağırıyor,  yön veriyor  içimdekilere  ve  yüreğime.
      Ardından  neler  yazılır  bilmiyorum. Hediyen  olan  kolye  halen boynumda,  çıkartıp  atamıyorum.  Yüreğim  engel  buna. O artık  sanki  benden  bir  parça,  bir  organım  gibi. Tamamlıyor  beni;  boynumda  var mı  farkında  bile değilim  ama  çıkarsam   bir yanım yaralanacak  acı  duyacağım, canım  yanacak, denedim biliyorum.  Yüreğim engel  buna;  kalsın  diyor çıkartma.  Yani  o  artık  sen,  yani  ben,  yani  biz.
      Yüreğinin  sesini  dinleyenlerdenim  ben.  Yürek  sesi  dinlemek  nedir  bilmeyenler,  yada  bilip de  dikkate  almayanlar   acıtsa da  içimi,  biliyorum ki  o yürek  asıl  olan,  ve   bizimle  hep  var  olan.
      Saygılarımla…