Eğitim kurumlarına duyulan güvensizliğin gittikçe arttığı günümüzde, eğiticilerin tutumu ne durumda? Aileler çocuklarına arkadaş olmalı ya da onların öğretmeni olmalı diyen eğitim camiasından simalar, kendilerine düşen vazifeyi ne olarak algılıyor?

            Geçtiğimiz haftalarda, birkaç arkadaşımla sohbet ederken, söyle bir soruya maruz kaldık: bu günlerde gençlerin en çok yöneldiği şey nedir? Cevapların çoğu farklı kelimeler içeriyordu belki ama aslında anlam aynı idi. Gençler bir batağa sürükleniyor! Bu gün bazı okullarda yapılan araştırmalarda, erkeklerin cep telefonlarında bayan hocaların kritik pozları, bayanların cep telefonlarında ise, erkeklerin tuvalette çekilmiş görüntüleri çıkıyor. Peki, bu öğrenciler bu olaylara nasıl yöneliyor ya da yönlendiriliyor. İşte benim üzerinde durmak istediğim bir nokta bu.

            Bundan yıllar önce vekil öğretmenlik yapan bir arkadaşım, sokakta henüz ilköğretim sıralarında bulunan öğrencilerini gördüğü vakit, elinde sigara varsa gizler, duruşunu düzeltir, onlara iyi örnek olmaya çalışırdı. Ancak bu arkadaşımız bu saygısına karşın o zamanlarda bu iş için yeterli görülmemiş, yerine başka birileri alınmıştı. Saygı duyduk ve işimize döndük. O arkadaşım hala öğrencilerini gördüğü vakit aynı davranışları sergiliyor.

            Geçtiğimiz hafta sonunda, Açık öğretim fakültesi sınavlarıma girmek üzere, İlimizdeki Mühendislik Fakültesine gittim. Her şey başlangıçta gayet normal gözüküyordu. Salon görevlimiz cep telefonlarımızı kapatmamızı istedi ve bizde kapattık. İlgimi çeken bir konu; görevli arkadaş, sessize ya da titreşime almak kapatmak değildir dedi. Bu söylemden sonra okunan kurallarda, salon görevlileri de telefonlarını kapatacak anlamına gelen fakat şu anda tam olarak hatırlamadığım bir madde okundu. Tamda herkesin bu kurallara uyduğunu düşünerek sınavımı bitirdim ve çıkıyordum. Tam bu sırada, bir sınıfta, bir bayan öğretmen gördüm. Elindeki cep telefonu ile arkasını sınıfa dönmüş, bir şeylere bakıp gülüyordu. Sergilediği tavırlarda, hiç de benim arkadaşımın sergilediği öğretmen tavırlarına benzemiyordu. Hayli lakayt tavırlar söz konusu idi.

            Şimdi o arkadaşın durumunu biraz irdeleyelim. Hani telefonları sessize almak kapatmak değildi ya. Peki, O arkadaş bu kuralların dışında mıydı ki, onun telefonu açıktı? Hadi diyelim ki, O hocamız,  o an telefonu ile görüşme yapmıyor ya da mesaj okumuyordu, peki telefonların diğer özelliklerini kullanmak serbest miydi? Ya da telefonu kapalıydı diyecekseniz, kapalı bir telefona bakarak, gülen, başını sallayan ya da enteresan hareketler yapan bir bayanın, öğretmen olduğu başka bir ülke var mı? Şimdi o bayanın sınıfındaki öğrencilerden ne bekleyebilirsiniz. Eteği diz hizasının baya bir üzerinde olan ve ten rengi bir çorapla –ki çorabı yok denecek kadar belirsizdi, ondan ten rengi dedim- sınıfa girip sandalyeye oturduğunda, bir erkek öğrenciye onun fotoğrafını çekme demek ne anlama gelir? Ya da aynı sınıftaki bir bayan öğrenciye, diz hizasında etek giy derseniz, sizin yaptığınızın adı ne olur? Bu sadece küçük bir örnekti. Bu örnekteki durumun daha fecileri mevcut eğitim camiasında. Peki, veli ne yapsın? Bana kalırsa veliler öğrencilerinden çok, onları eğiten eğiticileri denetlemeli. Aksi takdirde öğrencisine vereceği terbiyenin, ahlakın ya da eğitimin hiçbir anlamı olmayacağı kanaatindeyim. Gerekenin yapılması noktasında, gücü yeten ve yetki sahibi olan kimler varsa, bu yanlışı bir an önce düzeltmelerini istiyorum. Çünkü bu okullarda yarın benim çocuklarım okuyacak. Bir an önce, Türk toplumuna yakışır, öğretmen sıfatını taşıyabilecek öğretmenlerin yetiştirilmesi ve göreve seçilmesini ümit ediyorum. Saygılarımı sunuyorum. Esen kalın.