Merhaba değerli Gümüşhaneliler. Bu gün biraz anlamlı bir konu üzerine yorum yapmaya çalışacağım. Yıllar boyu gündemimizi işgal etti belkide bu husus. Ancak ne hikmettir ki çözüm bulunamadı hala. Belki yinede bulunmayacak ama ben yinede yazmak istiyorum bu konuyu.

        Hep dile getirmişizdir işsizlik sorununu. Neredeyse ülke nüfusunun dörtte biri işsiz deniliyor. Peki işsizler ne iş yapıyor.

        Bence en büyük sorun bu. Ben çok işsiz insan tanıyorum ve bunların birçoğu iş konusunda birçok iş sahibinden daha seçici davranıyorlar. Yok, o iş nedir, yok ben o işi yapmam ya da parası az. Ee. Peki, bu adamlara biz ne iş bulacağız. Tepeden inme vali mi yapalım. Oda olmaz. Peki, kızıp iş mi vermeyelim. Bunu hiç yapamayız çünkü onlarda bizim vatandaşlarımız. Daha ne olacak. İşte bu noktada devreye duyarlılık giriyor.

        Her insan kendi içinde kanaatkâr olmalı ki, başlarının özgürlüğüne kısıtlama getirilmemiş olsun. Zira iş seçimi, kişinin tecrübesi ve yeteneği doğrultusunda ve değerlendirmelere bağlı olarak yapılmadığı takdirde, başkalarının faydalanma olanağını kısıtlamış oluruz. Bu noktada bizim vatandaşlarımız kadar idaremizin de suçlu olduğu kesindir. Çünkü KPSS sınavı dâhil birçok atama yönteminde skandallara imza atılmıştır. Bu skandallarda zaten patlamaya hazır barut misali vatandaşlarımıza kıvılcım niteliği taşımaktadır. E hadi buyurun pirincin taşını ayıklamaya.

        İşte bu noktalarda bazı önlemler alınması kaçınılmazdır. Bu önlemlerin başında bence devlet düzenlemesi geliyor. Kurumlar arasındaki ücret dengesizliği derhal kaldırılmalıdır. Ücretlendirme yapılırken iş güçlüğü ve bilgi gereksinimi titiz bir şekilde ayarlanmalı ve buna göre bir sistem geliştirilmelidir. Bu sistem sayesinde insanların yapabileceği işe göre ücret kazanımları belirlenmiş olacağından, adama göre iş değil, işe göre adam alınması gündeme gelecektir.

        Bir başka önlem ise, sendikalaşma üzerine getirilmelidir. Zira bazı sendikaların mensuplarına daha öncelikli davranıldığı gibi bazı hususlar, bazı sendika temsilcilerince gündeme getirilmişti. Hatta sendika başkanlarının sekreterlerine ev ve araba aldığı da ulusal basında genişçe yer bulmuştu yıllar önce. İşte bu sorunların kaldırılması için sendikalaşmada düzenlemeye gidilmesi de gereklidir diye düşünüyorum. Sendika başkanlarını koruyan değil, sendika üyelerinin haklarını koruyan bir sendika yapısı getirilmelidir. Bu hak korumaktan kasıt, yoktan hak verilmesi değildir tabiî ki.

        Bu düzenlemeleri yapmakla iş bitiyor mu? Elbette ki bitmiyor. Asıl iş bundan sonra başlıyor. Bu mekanizmaların işlevselliği adil bir şekilde devam ettirilmelidir. Bu adaleti sağlayacak olanda insanlardır. Yani iş yine bizim insanımızın vicdanına kalıyor. Vicdani sorumlulukları düzenlemek elbette kurallar ve yasaklamalarla mümkün olmuyor. Bunun için aile içi eğitim ve birazda milli eğitim düzenlenmeli.

        Tüm bu saydıklarımın aslında insan ve vicdanı yolu ile meydana gelen olumsuzluklar olduğu şüphesizdir. Devleti oluşturanların, onları oluşturanları seçenlerin, devlet imkânlarından yararlananların her birinin insan olduğu bir gerçekse, sorunların temelinde insani değerler olduğu düşüncesi kesinleşmektedir. Her vatandaşın elini vicdanına koyması dileği ile hepinize saygılar sunuyorum. Esen Kalın.