|
PENCEREMDEN BAKARKEN |
Kış geldi. Yağmur nasılda delice yağıyor. Pencereden dışarıyı seyrederken düşünüyorum... İçi kış olanların dışına kış gelse ne olacak ki? Önemli olan içimizde sevdiğimiz mevsimi yaşatabilmek. Penceredeyim ve düşünüyorum. Oysa yağmurun sesi nede güzel sanki bir ninni, uzanıp kanepeye dinle beni diyor ama duyan kim? Yağmur nedense seni getirdi aklıma, halbuki sen yağmuru sevmezsin hiç. Sevmediğin şeylerde mi seni bana hatırlatır oldu diye şaşırıyor, gülümsüyorum. Biliyorum ki sen sonbaharı seversin, sen bir hazan sevdalısısın. O renk cümbüşünün seni nasıl etkilediğini, seni nasıl dinlendirdiğini, sana nasıl iyi geldiğini çok iyi biliyorum. Sararan yapraklarda yürümek, uçuşan renkli yaprakların dansını izlemek, bunun keyfi başka hiç bir şeyde yok dersin hep. Hazan senin için sükunet, mutluluk, dinlenmek olmuştur. Birçoğuna hüzün verirken sana huzur vermiştir nedense. İsmimi Hazan koydun sebebi bu olsa gerek. Aklıma sevdiğimiz şarkının nağmeleri geliyor birden bire... "Düşen bir yaprak görürsen beni hatırla demiştin, Biliyorsun seni ben sonbaharda sevmiştim" Yağmuru seyrederken, yağmurun sesini dinlerken bile ben hazanla ilgili şarkıları hatırlıyorum. Anlıyorum ki ben, yağmura bakarken ne yağmuru görüyor ne de duyuyorum. Aklım hep sende, ve seninle ilgili şeylerde. Yağmur yağıyor sağanak halinde, sen yoksun, ve duymuyorsun! Penceremin kenarında dışarıya bakarken ruhumun üşüdüğünü hissediyorum. Canım yanıyor ve yağmuru artık hiç sevmiyorum diye mırıldanıyorum. Gökyüzü ağlıyor sanki, belli ki o da mutsuz. Oysa birçoğumuz için bereket demektir, bolluk demektir yağmur. Bende severdim yağmuru, ne oldu şimdi bana? Yağmur gözyaşı demek, yağmur ağlamak eriyip tükenmek gibi geliyor şimdi. Yoksa benim içimde mi kış var? Başkaları da benim kadar üşüyor mu acaba, başkalarının da yanakları ıslanıyor mudur yağmurla yarışarak? Uğruna döktüğüm gözyaşları için, yağmurdan özür diliyorum. Yağmur yağmaya devam ediyor, bende seni düşünmeye. Gece yarısı olmak üzere, bugün ile yarının birleştiği an, ama değişen hiç bir şey yok aslında. Etraf yine karanlık ve sessiz. Camı açıyorum, serinlik odaya doluyor. Üşüyorum iyice, aklımda sen, karanlıkta yalnızlığım. Dışarısı çok karanlık ve ben karanlıkta kaybolmuşum sanki, içimin ışığı sönmüş gibi. Yanan lambalar neden aydınlatamaz içimizi yada doğan güneş. Nasılsa sabah olacak, yağan bu yağmur da dinecek. Karanlıktan ve ıslaklıktan eser kalmayacak. Benim içimi aydınlatmaya yetecek mi bunlar yada ısıtmaya üşüyen ruhumu? Anlıyorum ki; yağan yağmur olsun yada kar, yada bahar olsun açsın çiçekler, isterse yaksın güneş kavursun beni, hepsi seni bana hatırlatacak. Benim içim Hazana takılı kalmış. Saygılarımla... |
| Dünyanın En Büyük Gümüşhane Sitesi © 2005-2010 gumushane.gen.tr |