Vurmakla tükeniriz sanmışlar. Bu ülkede Recep Erdoğan bir tane var sanmışlar. Bir Nusret Atmaca, bir Bekir Şimşek, bir Sercan Bulak var sanmışlar. Bizi böyle yıldıracaklarını, silahla vurmakla tüketeceklerini sanmışlar. Ecdadımızı, tarihimizi, Çanakkale’mizi ne de çabuk unutmuşlar. Biz ayağımızda çarıkla, elimizde süngümüzle vurulduk da ölmedik. Aç kaldık, susuz kaldık, diri diri gömüldük de ölmedik. Kars da mı gelmemiş akıllarına? Hani donduk da geçit vermedik ya düşmana. Nene hatun gelmemiş mi hatırlarına? Tokat’ın on beşlileri de mi gelmemiş?
Biz ne zaman vurmayla tükendik ki bugün de tükenelim? Hani görülmüş mü tarihte biz ne zaman bayrağı yere indirdik? Recep Erdoğan ölünce Diyarbakır sahipsiz mi kaldı? Size mi kalır sandınız Gümüşhane? Bırakırız mı sandınız? Siz vaktinde önümüze Çin Seddi’ni ördünüz de durduramadınız. Bugün silahla durdururuz mu sandınız?
Biz kanla aldığımızı ancak kanla bırakırız. Siz öyle dağlarda leş gibi gezerken, biz yerde şerefle bayrağımızı taşırız. Günde değil beş, beş yüz şehit de versek ne o bayrağı, ne bu toprağı, ne de inlerinizi size bırakmayız.
Nene hatun öldüyse Ayşe hatun var şimdi. Öldüyse Seyit Onbaşı, yerine çoktan geldi Mehmet Binbaşı. Öldü sandıysanız Mustafa Kemal, peşinde milyonlarca evladı var. Siz Recep Erdoğan’ı öldü mü sandınız? Daha ardında koca bir Gümüşhane var. Vurmakla biteriz sandınız, kurşun bize işler sandınız ama yine yanıldınız. Biz daha ölmedik. Ölmeyiz. Çünkü biz bir ölsek de bin doğar ama yine de bu vatanı, bu toprakları, bu bayrağı size bırakmayız.
BİZ DAHA ÖLMEDİK