Hepimiz hatırlarız, 1992-1996 yılları arasındaki Bosna Soykırımını,
Gümüşhane’de düzenlediğimiz yardım kampanyalarını, okuttuğumuz mevlitleri…
Aynı tarihlerde yaşanan Çeçenistan Savaşı ve Ruslar tarafından öldürülen yüz bin çeçen için yaktığımız ağıtları…
Son olarak hepimiz hatırlarız; 1992 yılında Ermenilerin Hocalı’da binlerce Azeri’yi nasıl hunharca katlettiği ve tecavüz ettiği katliama karşı neler hissettiğimizi…Yine birçok yardım kampanyası düzenlemiştik…
Yaşıtlarım ve ağabeylerim hatırlarlar o zamanları, karanlık 90’lı yılları… Türk Milleti için uyanışın yıllarıdır o yıllar. Aynı zamanda katliamların ve soykırımların Müslüman Türklere yöneldiği yıllar…
Bizler ne yapmıştık? Tüm Gümüşhaneliler bilir bizlerin ne yaptığını…
Bugünlerde Hocalı Soykırımının yıl dönümünü anıyoruz. Şehitlerimize dua ediyoruz…
Ya temsilcilerimiz? Açıklama dahi yapmayanlar var…
Ben bunlara “OMURGASIZ” diyorum…
Türklüğün ve Müslümanlığın günleri vardır. Bu günlerin bazıları sevinçli bazıları hüzünlüdür bizler için. Ama “varlığımızın teminatı” güzel günlerimizi paylaşmak değildir sadece; çocuklarımıza, halkımıza, Ermeni’yi, Rus’u, Sırp’ı da anlatmak; unutturmamak lazım….
Çeçenistan savaşı yıllarında Gümüşhane’de yüzlerce köpeğe Boris adı verilmiştir. Bizimde bir “Boris”imiz vardı. Ama görüyorum ki “Boris”i olmayanlar var. Hatta “Hocalı’nın Amerika’da bir sahil kasabası” veya “Çeçenistan’ın Budist bir memleket” olduğunu düşünler var!
Beni üzen bunlar değil… Beni üzen bunların “Gümüşhaneliyim” diye ortalıkta geziyor olması …