Türk kültürü içerisinde yer alan olmazsa olmazlardan birisi de kuşkusuz coşku içinde yaşadığımız bayramlardır.

Dini ve milli Bayramlarınız geleneksel yapıları itibarıyla toplumun çimentosu olduğu noktasında eminim ki ittifak halindeyiz. Temelinde engin bir geçmişi, unutulması imkansız tarihi bir olayı hatırlatan bayramlar yaşanılan anılar sebebiyle duygusallığın ağır bastığı ortamlarda; “Nerede o eski bayramlar, yada o eski günler” tümceleri ile söze başlanılır. Haksız da değiller. Şehirde olsun, köyde olsun arefe gününde tüm hazırlıklar yapılır, giysiler çıkarılır, ertesi güne hazır edilir.  Börekler, tatlılar mutfak tereklerinde yerini alır. Bayram namazı sonrası kavrulan kahvelerin kokusu mahalleyi tutar. Büyüklerin eli öpülmesi ile başlayan bayramlaşma önce mahalleye daha sonra uzaktaki komşulara kadar uzanır.

Günümüzde bu geleneksel yapı köy yaşantısında uygulanırken kentlerde aynı geleneğin sürdürüldüğü söylenemez. Aynı apartmanda yıllarca oturup da birbirini görmeyen nice insanlar var. Nedeni ise açık ve net!.. Bayramlar artık bir buluşma ve coşkuyu paylaşma değil, tatil günü olarak algılanıyor. Bayram öncesi çoğu kişiler turistik yerlere akın ediyor. Bu bağlamda mega kent İstanbul çoktan boşaldı bile. Şimdi gelde sen deme, Nerede kaldı o eski bayramlar...