RAMAZAN AYINA GİRERKEN

Sağnak sağnak rahmet senden,
Nimetlerin bol kesenden.
Şükür denen o kâsenden,
Veren Sen’sin ey Rabbimiz.
İsmail Hayal

Küreselleşen dünya coğrafyasında İslami ve insani kardeşliğin daha çok neşv-ü nema bulduğu, on bir ayın sultanı, sağlık, bereket, huzur ve saadet ayı olan Ramazan ayına bizleri ulaştıran Rabbimize binler kez şükürler olsun.

Tüm dünyada, güzel ülkemizde ve bir aile ortamı atmosferi yaşadığımız şirin şehrimiz Gümüşhane’de camiler dolup taşacak, yuvalarımızda tatlı heyecanla akşam ezanı bekleyeceğiz. Sahur bereketi ile gecelerimiz şenlenecek, sokaklarda ve evlerde içki, sigara ve küfürler olmayacak herkes hayatına yeniden bir dizayn verecek.

Çocuklarımızın ellerinden tutarak şehrimizin camilerine koşacağız heyecanla. Rabbimizin huzurunda tövbe ve mağfiret dileyeceğiz. Dünyanın dört bir yanında zalimin zulmü altında kan ağlayanlara sabır ve dualar göndereceğiz. Yardım ellerimizi uzatarak onların iftar sofralarına misafir olacağız. Kursağına sıcak bir çorba girmeyenlerin gözyaşlarıyla sunduğu kuru teşekkürleri göreceğiz.

Asıl önemli olan bir nokta ki “biz oruç değil, oruç bizi tutacak.” Ki eğer oruç bizi günahlardan, yalandan, gıybetten uzak tutmadıktan sonra orucun bir nefis işkencesinden ne farkı var ki. Sıcaklıkların ve gündüzün en uzun olduğu bu Ramazan ayında bizi susuzluk, açlık yanında birçok dış etken de etkileyebilir. O yüzden bizler devamlı olarak nefsimize “ben oruçluyum” telkinlerini göndererek bu ayı ihlas ve samimiyetle idrak etmeliyiz.

Malum olduğu üzere dünyanın dört bir yanına ulaşmalıyız derken öte yandan dünyanın dört bir yanından ülkemize ve Gümüşhane’mize sığınan değerli Müslüman kardeşlerimiz var. Afganlı, Suriyeli, Pakistanlı ve hatta Somalili bu kardeşlerimiz ata yurtlarından çok çok uzaklardan adeta sürgün olup bizim daldamıza sığınmışlar. Bizlerin hoşgörü, sevgi ve merhametimize ihtiyaçları var. Ya biz ne yapıyoruz. Fırsatı ganimet bilip onları hak ettikleri ücretin çok çok altında çalıştırıyoruz. Onlarla oturup dertleşen, hal ve hatırını soran, kapısını çalan var mı söyleyin Allah aşkına. 

Allah göstermesin kendi öz yurdumuz olan Gümüşhane’mizden çeşitli zulüm ve savaşlar nedeniyle kopup hiç bilmediğimiz coğrafyalara sürgün olduğumuzu düşünelim. Bir kenara oturup kafamızı ellerimizin arasına alıp şöyle bir düşünelim ve moda tabirle empati yapalım. Yurdumuzdan, evimizden, barkımızdan ve tüm sevdiklerimizden çok çok uzaklarda herhangi bir yerde ve hele bizim gibi küçücük bir kent olan Gümüşhane’de.

Dostlar gün bu gündür. Gün paylaşma ve dertleri en aza indirme günüdür. Temmuzun sıcağında ikindiye kadar yatarak ve iftarı açtıktan sonra sahura kadar pişpirik oynayarak oruç ibadetini yaptığını kimse söylemesin bana. O zaman kimse kusura kalmasın ama bizim selametli Selami’nin deyimiyle “boşuna camiyi doldurmayın üç kişinin namazı kabul oldu” sözüne muhatap olursunuz. 

Unutmayalım ki; Rabbimizin bizim ne namazımıza ne de orucumuza ihtiyacı vardır. Eğer sen bir garibin derdini giderdinse, ona yardım elini uzattınsa ve onu iftar sofranda ağırladınsa işte sen o zaman gerçek manada orucunu tutmuş ve namazını gerçekten kılmışsın demektir.