Kaçımız sevdiğimiz insana duygularımız tam ifade edebildik ki?

Veya kaçımız içimiz de büyüttüğümüz kelimeleri cümlelere döküp sahibine ulaştırdık..

Ben cevap vereyim; Hiç Birimiz..

Çünkü hiç birimiz tam değiliz, duygularımızı dile getiremiyoruz. Bazen konuşmak yerine susuyoruz, bazen konuştukça saçmalıyoruz. Diyorum ya biz söylenmemiş sözleri yazmaya kalksak, ne yazılar, ne aşklar ortaya çıkar..

Biz değer verdikçe bizden kaçanlara biriktirdiğimiz ne cümleler, ne hayaller ve kelimeler var oysa..

**

Kurduğumuz hayallerin hiç birini gerçekleştiremiyoruz.

Bazen bunalımlara giriyoruz, karşımızda olan her insana zarar veriyoruz.

İlginç olan şu ki seni sinire boğan, bunalım sokan insana çıt çıkarmıyorsun, yanında olan kim varsa dostun, arkadaşın,ailen ona bağırıyorsun.

Öfkeyle kalkan zararla oturuyor, oturan sen oluyorsun.

Senden habersiz yaşamaya devam eden insanı düşünmeye zaman ayırıyorsun, saçmalık(!)

Biz insan olarak saçmalamayı çok seviyoruz, bayılıyoruz..

**

Oysa bu dünya’da nice acı çeken yürekler var.

Sen kendini olmayacak bir aşk acısıyla kıvrandırıyorsun.

Olmaz kardeşim, olmaz arkadaşım, maalesef o-la-maz (!)

Kurma hayalini, fazladan bir şarkı daha dinlemeyi ver.

Daha çok uyu, daha az sinirlen.

**

Hadi kalk git şimdi Namazını kıl, duanı et.

Ama hayırlısını iste, hayırsızın duasını bile etme(!)

Sen gel huzuru, mutluluğu namazda ara.

Bırak yukarı da yazdıklarımı, sen gel son söylediklerime uy.

Cennet’i ayakları altında olan ‘ANNE’ni dinle, ona zaman ayır.

Bırak kendi kendine acı çekip, sonra ‘keşke’ demeyi.

**