Her yıl, güzel şeyler getireceğine inandığımız yeni yılı özenle, heyecanla karşılamaya çalışıyoruz.

Her Ocak ayının ilk gününe umut dolu uyanıyoruz. 2016’da olduğu gibi. Birbiri ardına gelen felaketleri ummuyorduk. Kan dolu, istismar dolu bir yıl olacağını tahmin etmemiştik, kişisel sorunlar da cabası.

Öyle yıpratıcı, öyle zor bir yılın ardından 2017 bir an önce gelsin istiyoruz çünkü umut hep var.

Tepesinde bombalar patlayan bir çocuk için lunapark ütopik bir hayalse de, kulaklarını ellerinin arasına alıp koşarken hayatta kalabileceğine dair umudu var.

Savaşa sınır şehirlerde şafak sayan askerin, kör bir kurşunun kurbanı olmama umudu var.

Demir parmaklıklar ardından gökyüzünü seyreden mahkûmun, bulutların denize komşu olduğu ufukları görebilme, çocuklarına tekrar sarılabilme umudu var.

Kaç yaşında olursa olsun insan dediğin, bugün de ölmeyeceğine dair umudu var.

Umut, amansız hastalıklarla savaşan insanların tevekkül ettiği noktada.

Giyecek ayakkabısı yok diye yağmur yağmasın isteyen bir garibanın semaya açtığı avuçlarında.

Dünyayı iyiliğin kurtaracağına inanan insanların kalbinde.

Memleketinin halini düşündükçe, Atatürk’ün Gençliğe Hitabe’sini hatırlayan vatanseverlerin belleğinde umut.

Çocukların ömrünün kelebeğinkinden daha uzun olduğu bir coğrafya uman şairin dizelerinde umut.

Karşısındakinden tek beklentisi samimiyet olan insanların tebessümünde umut.

Olmayacak duaya milyonlarca kez âmin diyen aşığın gönlünde umut.

En çok da evlatlarının yaşamasının tesadüfi olmamasını isteyen annelerin dualarında umut.

Tam bitti denilen yerde yeni başlangıçlara inandıran, çıkmayan candan kesilmeyen umut.

Kendisi bu yıl da bizimle. Şöyle önden buyursun.