Öncelikle yeni bir haftaya başlangıcın ilk günü olması münasebeti ile bu günün ve getirdiği haftanın hepinize sağlık mutluluk ve başarılar getirmesini diliyorum. Bu gün zaman içerisinde kısa bir yolculuğa çıkmak istiyorum.

            Önceki gece izlediğim bir programda, Yeşilçam sinemasının eski yıldızları konuk diliyordu sırası ile. Belki birçoğunun adını bile bilmediğimiz, ancak filmlerini halen hayranlıkla izlediğimiz birçok değerli isim sırası ile kendine ayrılan zamanda o muhteşem hünerlerinin bir kısmını sergiledi. Belki birçoğunun rol arkadaşları, sahne arkadaşları artık aramızda değildi, ancak biz o filmleri izlediğimizde halen coşuyor ve onları yad ediyorduk.

            Bazı örneklerle daha net olmaya çalışalım. Bu gün bir hababam sınıfı serisinin herhangi bir filmini izleyip de gülmeyenimiz var mı? Ben halen bu fili izlediğimde bir eşinin yapılamayacağını düşünmekteyim. Aynı şekilde, Güdük nemci tiplemesi ile Halit Akçatepe’yi, inek Şaban Tiplemesi ile Kemal Sunal’ı, Mahmut hoca ve benzeri birçok tipleme ile Münir Özkul’u, yakışıklı aktör Tarık Akan’ı, bitmez tükenmez enerjisi ile Nurhan Damcıoğlun’u, ve benzeri birçok ismi bırakın unutmayı, benzerini yapabilecek olan var mı? Ben buna inanmıyorum. Nedenine gelince; bu saydığım insanların belki hiçbiri, bu gün olduğu gibi bölüm başına 40–50 bin YTL ile dizi, ya da 100–200 bin YTL ile film yapmadılar. Ancak öylesine başarılı ve doğaldılar ki, onların bu başarısını bu günün şartları ile değerlendirmek ve paha biçmek imkânsız gibi bir şey. İşte o filmlerin ve tiplemelerin başarısı buradan gelmekte idi. Zira rahmetli Kemal Sunal, kafasında şapkası, sırtında yeleği, göğsünden iki düğmesi açık, tam bir Türk vatandaşının kültürü ile geçiyordu kamera karşısına. Ayrıca reyting almak gibi bir kaygı olmadığı için, filmlere olmadık eklentiler ve yamalarda yapmak gerekmiyordu. Bu nedenle başarı kaçınılmaz oluyordu.

            Şimdi düşünelim biraz. Bir oyuncu gösterin bana, Mahmut hocayı Münir Özkul kadar başarılı oynasın. Bırakın onun onca karakterini onun kadar iyi canlandırmayı, onun kendisini canlandırabilir mi? Ya da hangi ünlü sanatçı Kemal Sunal’ın şaban oğlu şaban filminin aynında şabanı oynasa bu kadar güleriz. Bahsettiğim televizyon programında Halit Akçatepe alkışlanırken, seyirciler hep bir ağızdan güdük diye bağırmaya başladılar. Belki adı değildi güdük ama o yılların ustası bu hitaba karşılık verirken son derece gururlu görünüyordu. Ve kendiside şöyle diyordu, belki ben ölsem cenazemde bile hababam sınıfının müzikleri çalacak. Bir insanın bu denli başarılı olabilmesi ancak ve ancak yaptığı işi layığı ile yapmasıyla mümkün olabilir. O değerli üstatlarımızın tümünü saygı ile anıyor, yaşayanlarına uzun ömürler, ölenlere Allahtan rahmet diliyorum.

            Hepinizin bildiği gibi bu gün çok daha büyük imkanlarla filmler yapılmakta. Hatta efsane hababam sınıfının bile yenileri yapıldı. Ancak hiçbiri o eski tadı vermedi ve vermeyecekte. Neden olduğunu araştırmak bir yana dursun, sizler dostluklarınızdan eski tadı alıyor musunuz? Bundan on yıl önce komşularınızı, akrabalarınızı, dostlarınızı ziyaret ettiğiniz kadar bu gün ediyor musunuz. Ben birçok insan tanıyorum komşusunun öldüğünü basından duyuyor. İşte o demin bahsettiğimiz başarılar bu nedenle yaşanamıyor. Önce biz bizi biz yapan değerlere sımsıkı sarılmalıyız ki, bizi canlandıranlara da gülelim.  

            Bu konuda yapımcılara ve senaristlere de küçük bir uyarıda bulunmak gerek sanırım. Artık konak ağalıklarına, maganda tiplerine, zengin aşıkların filmlerine bir son verin. Ülkede bunları yaşayan kaç kişi varki habire bunlara ihtiyaç duyuyorsunuz. Seyirci biraz kendini bulsun yapılan filmlerde ki, izlesin keyifle. Bu uyarıdan sonra hepiniz iyi seyirler diliyor, saygılarımı sunuyorum. Esen Kalın.

                                                                                                                      Kadir ÇETİN

                                                                                                                      GÜKSAD Başkanı