Merhaba değerli Gümüşhaneliler. Bugün uzun zamandır gündemime almadığım konuları yazmak istiyorum yüksek müsaadelerinize sığınarak.

            İlk olarak Kültür ve Sanattan bahsetme gereği duyuyorum. İlimizde sezonun bitmesiyle birlikte, Sanatsal faaliyetlerin bittiği hepimizin malumu. Ancak asıl sorunumuz bu değil. Çünkü sezon içinde de yok denebilecek kadar az olan bu faaliyetlerin bitmesi çok büyük bir boşluk doğurmuyor günlük hayatımızda. Zira sezon sonlarına doğru kendi seyircileri kalmayan tiyatroları ilimize getirip son kozlarını oynatan yetkililer tarafından yönetilen bir ilde kimse duraklayan sanatsal faaliyetlerin boşluğunu anlayamaz. Tıpkı sezon içinde gönüllü olarak çırpınan cesur yüreklerin değerini anlayamadığı gibi. Benim içimde kanayan asıl yara, sanattan hiç anlamayan, sanatçının kıymetini hiç bilmeyenlerin kültür sanat adamı olmalarıdır. Bence ilk olarak önüne geçilmesi gereken sorun budur. Zira bu kişilerin varlığı, gerçek anlamda sanat dostlarının çalışmalarını baltalamaktadır.

            Daha açık olalım. Yıllardır hiçbir menfaat gözetmeden, hiç kimseden milyarlar almadan, hiçbir devlet imkanını karşılıksız kullanmadan, gerçek anlamıyla sanat yapan bizler dururken başkalarının konuşması hazmedilemeyecek bir lokmadır. Dahası, sosyal yönden gelişmemiş illerde- ki Gümüşhane’de bu iller arasındadır- devletin vatandaşlarının sosyal ve kültürel ihtiyaçlarını karşılaması gerekirken, ilimizde devleti temsil edenler bu görevlerini yerine getirmedikleri gibi, açıklarını kapatabilmek için bu kültür sanat mahrumu sözde sanatseverlere destek vermektedir. Gözümüz yok, verilsin. Ben yine gocunmuyorum. Ama bu yardımları alırken, ilimizde kurulu ilk kültür ve sanat derneğini – ki bu dernek yıllardır boşluğunu hissettiğimiz sanatsal faaliyetleri gönüllü olarak yürütmektedir – devletten yetkililere karalamanın bir anlamı yoktur. Bunu yapanlar bilmelidirler ki, ne pahasına olursa olsun biz sanatımızı icra etmeye devam edeceğiz. Kimsenin emeğini çalmadan, vatandaşı kandırmadan ve layıkıyla yerine getireceğiz görevimizi.

            İkinci büyük sorunumuz; eğitim seviyesi. İlimizde eğitim seviyesinin düşük olduğu hepinizin malumudur. Bazı aydın kesimlerin çocuklarının okuduğu seçme okullar hariç tabi. bu eksikliğin üzerine birde kişilerin eksik bilgilenme sebebiyle yanlış yön tayinleri eklenince ortaya çok karanlık bir sonuç çıkıyor. İnsanlar eğitim kavramından çok uzak, tamamı ezberciliğe dayalı öğretimle yetinmek zorunda kalıyor bir ömür boyunca.

            Bu konu biraz daha irdelendiğinde acı son gayet açık görünmektedir. Üretmekten uzak, yaratıcılıktan mahrum insanlarımız kendilerini ispat için çok kötü ufuklara açılıyor. Bu sonuç hem ülke gelişimini olumsuz etkiliyor, hem de her geçen gün güneşin biraz daha kararmasını sağlıyor. Belki güneş aynı ama, bizim gören gözümüz kararıyor. Bu sonuçtan memnun olanlar varsa – ki varlığından şüphem yok- yaşamının altındaki manayı bir kez daha kurcalarsa kendi kıymetini anlayacaktır.

            Bu sorunları sıraladık da ne oldu diyenlere müjde. Çözüm yoları araştıralım şimdi. Bizce bu sorunun tek çözümü, kişilere yaşamları boyunca alamadıkları eğitimi vermektir. Hem ahlaki, hem de ilmi, eğitimi. Bu konuda çeşitli projeler için altyapı çalışmaları başlamıştır. Özlediğini bulacağına inananlara gözünüz aydın diyorum. Ya rekabetten kaçanlara. Ya yalanların arkasına sığınanlara. Onlara da gözünüz aydın diyorum. Çünkü onlarda bizimle aynı şartlarda yaratıldılar. Kendilerine değilse bile yaratılış gayelerine saygım sonsuz.

            Geleceğin yalanları silen, haksızları eğiten bir öğretmen olması dileği ile, her şey gönlünüzce olsun. Esen kalın.                                                                         

                                                                                              Kadir ÇETİN