Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
"Ayakkabımın olmadığına üzülürken yolda ayaksız bir adama rastladım" İngiliz Atasözü
Adı Seda NAS. İlköğretim 8. sınıf öğrencisi. Pırıl pırıl bir yüzü var. Gözlerinde ışıl ışıl bir geleceğin fotoğrafı ve ancak kendini bildi bileli hastalığının verdiği meşakkatli bir çilenin girdabında masum çehresi ile etrafına gülümsüyor her şeye rağmen. Gülümsemek her şeye rağmen ve küçücük mütevazı odasında vücudunun üç katı büyüklüğünde bir oksijen tüpüne bağlı olarak yaşayabilmek. Dışarıda kuşları görebilmek uzaklardan. Gezip tozamamak, arkadaşlarına dokunamamak en büyük derdi.
Dünyanın en zengin insanı kendimiz olduğumuzu unutarak hemen her gün yüzlerce şeye küfrediyoruz. İsyan ediyoruz fakirliğimize. Arabamız, evimiz, katlarımız ve yatlarımız yokmuş öyle mi? Peki sendeki var olan ve dünyayı pırıl pırıl gören o gözlerini dünyanın en büyük servetlerine verebilir misin? Ya ayakların, kolların, burnun, kulağın ve diğer organlarını hangi servetlere feda edebilirsin?
Öyle ya bizler bu dünyaya emanet geldiğimizi ve o emanetin de bir gün mutlaka elimizden alınacağının muhasebesini bir türlü yapmak istemiyoruz. İşimize gelmiyor. Eğer bir kişiyi eleştireceksen yahut bir kıyaslama yapacaksan senden üsttekilere değil senden aşağıdakilere bakacaksın.
İngiliz Atasözünde vurgulandığı gibi;
"Ayakkabımın olmadığına üzülürken yolda ayaksız bir adama rastladım" felsefesini kulaklarımıza küpe ederek hayatımızın bir gerçeği olarak her an hepimizin birer engelli adayı olabileceğimizi unutmamamız gerekmez mi?
Düne kadar tüm ülkemizde olduğu gibi Gümüşhane'mizde de sanki suçlularmış gibi engelli yavrularımızı hakir görüyorduk. Onların varlıkları sanki bizlerin sırtında birer ağır yük ve vebalden ibaretti. Hâlbuki bilemiyoruz ki; onlar bizlerin en büyük bereketleriydi.
Son yıllarda ülkemizde engelli bireylerimize yönelik olarak yapılan projeler ve katkılar azımsanamayacak kadar büyük bir yekûn tutmaktadır. Evde Bakım Ücreti alarak öz evladına bakmakla mükellef yapılan ailelerin mutluluklarına şahit olabilirsiniz. Engelli yavrusu olan annelerin 5 yıl erken emeklilik imkânı verilmesi az iş midir? Evladını yıllardır sakladığı kör karanlık kuyulardan güneşe çıkaran anlayışı önemsiyor ve katkı veren büyüklerimize dua ediyoruz. Gümüşhane gibi engelli sayısının hayli yüksek olduğu ve ekonomik anlamda mahrumiyetleri oynayan illerimiz için bu çok önemli olsa gerek.
Devletin özel eğitime bakış açısı, getirdiği ekonomik ve sosyal getiriler belki de en büyük icraatları olsa gerek. Cumhurbaşkanımızın ve Başbakanımızın değerli eşlerinin gözlerindeki ışıltıyı televizyonlardan görmüyor musunuz? Bir yetimin bir engellinin saçını okşamanın ne demek olduğunu hepimiz çok iyi biliyoruz. Ve lütfen empati yaparak engelli yavrusu olan insanların yerlerine bir an da olsa kendinizi koyun ve düşünün.
Evet eğitim her engeli aşar. Ancak öncelikle beyinlerimizin ıslah edilmesi şartıyla. Engelli evladı olan ailelere yapılan her türlü reel katkı onları kabullenmemiz açısından çok önemli. Onların okul ortamıyla tanışmalarını ve ait olduğu toplum içinde;
"Ben de varım ve ben de önemliyim" mesajını kazandıran devlet büyüklerimizin ellerini değil ayaklarının altını öpüyorum.
Evlatlarının minik yaramazlıklarını ayyuka çıkarıp dert yanan ebeveynleri Gümüşhane'de eğitim alan ve alamayan tüm engelli yavrularımızı görmeye benimde görev yaptığım Rehberlik ve Araştırma Merkezi Müdürlüğü'nde çayımı içmeye bekliyorum.
Gümüşhane'de Eğitim Her Engeli Aşar Projesi kapsamında ve diğer birçok faaliyette engelli yavrularımızı önemseyen ve onlara değer veren kişi ve kurumlara teşekkür ediyoruz.
EĞİTİM HER ENGELİ AŞAR
