13 Şubat tarihli gazetemizde “Kaldırımlara Taş Yağıyor” haberimizi manşetten vermiş haberle ilgili olarak da “SEYİRCİ KALAMAYIZ” başlığı altında bir yazım olmuştu. Bu yazımı kelimesi kelimesine aynen yayınlama zorunluluğu hissettim. Hep birlikte bir kez daha okuyalım:
       “Bu gün, gazetemizin manşetindeki ‘Kaldırımlara Taş Yağıyor’ haberinde de okuyacağınız gibi Gümüşhane’de adeta bir vurdumduymazlık yaşanıyor. Otogar ile Karşıyaka Mahallesi arasında geçen yıl karayolları tarafından yaptırılan şehir geçişi sonrası 500 metre uzunluğundaki kaldırımlara adeta kaya ve taş parçaları, havaların kısmen ısınması ile birlikte yağmur gibi yağmaya başladı. Kaldırımları, insanlarımız korkudan kullanamıyor. Park sıkıntısı çekilen ilimizde, zorunlu olarak bu bölgeye araçlarını park edenler “İnşallah aracıma taş düşmez” diye dua ediyorlar.
      Bununla da kalınmıyor, dolmuşçular her türlü tehlikeyi göze alarak yolcu alıp, yolcu indiriyorlar. Allah korusun böyle bir durumda düşecek olan taş ve kaya parçasından hayatını kaybeden bir vatandaşımızdan kim sorumlu olacak?  Belediye mi,  Karayolları mı?
      Zaman zaman belediye işçilerinin el arabaları ile taş ve kaya parçalarını kaldırımlardan toplarken görüyorum. Her türlü tehlikeyi göze alarak taşları toplayan işçilerimize bir taşın vurmasından kimi sorumlu tutacağız? Bu da yetmiyor, taş ve kaya parçalarının çok olması halinde belediyemiz makineleri ile taşların ve kayaların temizlendiğini görüyoruz.
      Yaptığımız, sadece düşen taş ve kayaları temizlemekten ileri gitmiyor.
      Yine ‘Allah korusun’ diyorum ve bir vatandaşımızın hayatını kaybetmesinden birinci derecede sorumlu olarak Belediyemiz ve Karayollarımızı görüyorum. Zaman kaybetmeden bu iki güzide kurumumuz kendi aralarında sağlayacakları uzlaşma ile soruna mutlaka çözüm bulmalıdırlar.
      Mart ve nisan aylarında başlayacak olan bahar yağmurları ile birlikte bu kaldırımımıza daha çok kaya ve taş düşeceği gerçeği ortadadır. Yapılacak olan ilk iş bu kaldırımı yayalara kapatmak olmalıdır. ‘Taş ve kaya düşebilir’ uyarıcı levhası ile araçların park edilmesi önlenmelidir. Dolmuşçular bu kaldırımdan yolcu almamalı ve indirmemelidir. Çok basit gibi görülen bu önlemler, insan hayatı için çok önemlidir.
      Maliyeti ne olursa olsun, hiçbir şey insan hayatından kıymetli değildir. Araçların düşen taş ve kayalardan hasar görmesi, milli servetimize verilen bir zarardır.
      Belediyemiz tarafından bu bölgeye dikilen fidanların taş ve kayaların düşmesini önleme açısından atılmış önemli bir adımdır. Ancak, bu bölgedeki arazide yaşanan hareketlilik şu anda yapılan ağaçlandırma ile önlenecek gibi görünmüyor. Konunun uzmanı değilim ama taş ve kayaların düşmesini önlemede iki yöntem uygulanabilir. Bunlardan bir tanesi mevcut istinat duvarının bir metre kadar yükseltilmesi düşünülebilir. İkincisi ise, tel kafeslerle bu bölgenin üzeri kapatılabilir. Bence ikinci yöntem daha sağlıklı olacaktır.
      Konu, insan hayatı olunca, maliyet düşünülmemeli. Belediye, Karayolları ve Özel İdare kaynakları ile bu sorun mutlaka çözüme kavuşturulmalıdır. Can ve mala gelen zarar hepimizi üzer.
       Birilerinin ‘ah’lanmasına,  ‘vah’lanmasına seyirci kalma hakkımız yoktur.”
      Yazımı yeniden okuduk.
      Bu konuyu 17 Şubat Tarihinde Gümüşhane Valisi Sayın Veysel Dalmaz’ın başkanlığında yapılan İl Koordinasyon Kurulu’nun gündemine de taşımıştım. Ancak, bu sorum yanıtsız kalmıştı.
      24 Şubat akşamı, söz konusu bölgede taş ve kaya düşmesi sonucu dört araçta büyük ölçüde maddi hasar meydana geldi. Yazık değil mi? Bu araçların içerisinde insan da olabilirdi, en azından kaldırımdan yürüyen bir vatandaşımız bu kayaların altında kalabilirdi.
      Düşünüyorum da yoksa yazdıklarımızı sadece bizler mi okuyoruz? Merak edip de dile getirdiğimiz konuları yetkililer şöyle bir okusalar, ne kadar haklı olduğumuzu anlayacaklar.
      Mart ve nisan aylarında bu bölgedeki karın erimesi, yağan yağmurlar bu bölgeyi daha tehlikeli bir duruma getireceği gerçeğini özellikle vurgulamak istiyorum.Sorun çözüme kavuşturulmalıdır. Yapılması gereken mutlaka yapılmalıdır. Sorumlu kurum ve kuruluşlar bu sorumluluktan kendilerini soyutlayamazlar.
      Hiç kimse bu sorumluluktan kaçamaz.