Çocuklar, mahallede birbirlerine girmişler. Kavga döğüş, kıyamet!... Ele geçirdikleri bir kucak cevizi bir türlü doğru dürüst bölüştüremiyorlarmış. Kavganın kızıştığı bir sırada Hoca da oradan geçiyormuş. Çocuklar koşarak ona başvurmuşlar:  Hoca Efendi, ne olur, şunları bize güzelce bölüştürüver! Çocuklar bir kenara çekilmişler. Hoca geçmiş cevizlerin başına:  Çocuklar demiş, Allah taksimi mi istersiniz, yoksa kul taksimi mi? Çocukların hepsi birden: Allah taksimi, Allah taksimi! Diye bağırmışlar. Bunun üzerine Hoca bir avuç ceviz alıp bir çocuğa vermiş. Arkasından iki cevizi bir başkasına, birkaç avucu ötekine, beş altı taneyi berikine... Bazı çocuklara da hiç vermemiş. Çocuklar Hoca’ya itiraza başlamışlar. Bu nasıl taksim Hoca Efendi, haksızlık ettin! Demişler. Hoca da: Çocuklar demiş, siz benden Allah taksimi istemediniz mi?... Allah taksimi böyledir. O, dilediğine az, dilediğine çok verir, hiç vermediği de olur, herkes kısmetine boyun eğer!

             Bu günlerde yaşanan bazı olaylara çok güzel bir açıklama getirmektedir bu hikaye. Artık nasip ve kısmeti Allah’ın dağıtmasından memnun kalmayanlar, başlamışlar kul taksimi yapmaya. Bu konuda örnek arayanlar kafalarını şöylece çevirip baksınlar etraflarında olup bitene. Birkaç yıl gibi kısa bir zamanda milyarder olanlar mı ararsınız, zaten milyarderken sıkılıp, trilyoner olmak isteyen mi ararsınız, ne ararsanız var. Arkasını bir yere yaslayan, başlıyor kendi payı olmayanları bölüşmeye. Bu gün yapılan her memur atamasında, özel kurumlara dahi atanacak güvenlik görevlilerinin atanmasında, hatta özürlülere yönelik atama sınavında boş soruları doldurtanlara kadar birçok kul taksimcisi yok mu? İşte gelin bu şehirde, bu idarenin isteği doğrultusunda vatansever yurttaş olmaya.

             Hadi devlet kurumlarına alınacak personelleri kendi kafanıza göre seçtiniz. Çünkü onlarla çalışarak daha verimli olmak isteği gibi bir bahaneniz var. Bari özel kurumları bırakın, oralarda hakkı olanlar iş bulsun. Ama buda lazım değil mi? Devlet içindeki bütün özel kurumlar ve şirketlerle bir bütündür. Oralarda da sizin gibiler olmalı ki, sizin yanlışlarınız göze batar olmasın. Ayrıca devlet kadrosuna geçirilemeyen bazı yandaşlarında bu yolla bir yerlere getirilmesi gerekli değil mi? Peki nereye kadar buna devam edilecek. Siyasi iradeler bunu yapmaya mecbur mu ki her gelen aynısını artırarak devam ettiriyor. Peki halk nereye kadar susmaya devam edecek.

             İşte bu noktada aklıma başka bir Nasrettin Hoca öyküsü geliyor. Timur’un gönderdiği fil köylüyü canından bezdirince, köylüler Nasrettin hocaya gelir. Timur’a gidelim söyleyelim fili alsın diye isyan ederler. Bunun üzerine hoca ve bir grup köylü koyulur yola. Köylüler yolda korkudan birer ikişer kaçarlar. Hoca Timur’un sarayına vardığında arkasında kimsecikler yoktur. Hoca da girer içeriye ve Timur’a; “efendim gönderdiğiniz fil yalnızlık çekmesin, bir tane daha verirseniz köylü çok sevinecek” der. İşte bizim durumumuzda bu. Aslında olan bitenden herkes haberdar. Ama nedense kimse sesini çıkarmıyor. Kimisi korkuyor, kimisi ise sıranın kendisine gelmesini bekliyor. Çarkın kollarındakiler zaten Timur olmuş başka söze ne hacet. Saygılar sunuyorum, esen kalın.

            Kadir ÇETİN