Sakin, sessiz ve şirin bir şehir Gümüşhane…

            Ne yazık ki bu günlerde, ilimizde bu sakinlik sessizlik ve şirinlik kaybolmuş. Hırsızlıklar hat safhaya ulaşmış, uyuşturucu maddeler yakalanıyor, okul önlerinde şiddet kol geziyor ve daha neler neler. Peki, bunları yapanları yakalıyoruz ama sebeplerini araştırıyor muyuz? İşte bence irdelenmesi gereken nokta bu. Neden insanlar bu tip olaylara yöneliyor.

            Bu konuda bazı görüşler hakim halkın genelinde. Kimi kesimler millet aç, ondan bu tip olaylara yöneliyor diyor, kimileri ise polis yetersiz kalıyor ondan oluyor diyor. Ancak bence olayın çok farklı bir yönü var. İnsani duygular ve inanç açlığı!

            Şöyle enine boyuna bir düşünelim; bir insan hırsızlıkla elde ettiği paranın haram olduğuna inansa ve haram lokma yemekten korksa bunu yapar mı? Ya da şöyle düşünelim; Bir insana zarar vermenin ya da onu öldürmenin çok büyük bir suç olduğuna ve bunun en büyük günah olduğunu bilse yinede öldürür mü?

            Şimdide olayın farklı bir boyutuna dönelim. Bir insan haksız kazanç elde etmeyi, yolsuzluğu, haksızlığı nereden öğrenir? Ya da bunların yasaklandığı toplum kurallarını, din kurallarını ve hukuk kurallarını neden bilmez ya da inanmaz? Peki, bir insan neden para kazanabilmek için çalmaya yönelecek kadar aç kalır?

            Dün Kültür Müdürlüğümüzün büyük bir çaba sarf ederek getirdiği Sivas Devlet Tiyatrolarının sergilediği, senaryosu değerli üstadımız Tuncer CÜCENOĞLU’na ait “Helikopter” adlı tiyatro oyunu, bu konuda verilmesi gereken cevapların bazılarını veriyordu diye düşünüyorum. E halkımızda oyuna baya bir ilgi gösterdi. Hatta kültür merkezinin hiç dolmadığını düşündüğümüz günlerde, bunun sadece bizim oyunlarımıza özgü olduğunu kanıtladı bize. E peki daha sorun nerede diye düşüneniniz var mı?

            Ben şimdi sormaktan vazgeçtim. Yanıt aramaya başlıyorum. Bundan yıllar önce İstanbul’da bir vakıf, madde bağımlısı olan ve suç işleyen gençleri tedavi ettirdikten sonra sanatsal etkinliklere yönlendirerek, onların tekrar madde bağımlılığına ve suça dönmelerini engellemeye çalışmıyor muydu? Peki, Aynı vakıfa mensup bir psikolog, “sanatsal faaliyetlerle gençlerin topluma kazandırılabilmesinin çok daha kolay olduğunu ve bu tip faaliyetlerin insanların kendine güvenini ve iradesini kuvvetlendirdiğini” söylemiyor muydu? Ya bundan yıllar önce büyük üstat Necip Fazıl KISAKÜREK, “Bana sorsanız beşeri keşiflerin başında tekerleği gösteririm. Aynı şekilde sanat keşiflerinin de en önemlisi tiyatrodur” diyerek Tiyatroyu sanatların en önemlisi ve değerlisi kılmıyor muydu? Peki, bu iki fikrin bir araya geldiğini düşünemeyecek kadar aciz kalmış birileri varsa bizim suçumuz ne?

            Ben söylenecek başka sözün olmadığı kanısındayım. İnsanları bu gün içinde bulunduğu duruma iten iradeler, biz bu durumu yıkmak için çabalarken de bizlerin önüne dikilmektedir. Zaman bizleri hep haklı göstermiştir. Bu şehrin bu günkü günlere geleceğini yazdığımızda bize gülenlere şimdi ben gülüyorum. Gelecekte geleceğimiz noktaları ise burada sıralamak istemiyorum. Zaten sıralasak da kimse inanmak istemiyor. Bir musibet bin nasihatten daha iyidir diyor, saygılarımı sunuyorum. Esen Kalın.