Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Anne ve Babaların çocuklarıyla iletişimi anne karnında ki büyüme sürecinin ilk saniyeleri ile başlar. Çocuğun doğumuyla bu süreç yoğunlaşır. Çocuk doğduğu gün itibariyle hayatını devam ettirebilmesi için sosyal çevre ve özellikle anne-babasının desteğine ihtiyacı vardır. Çocuğun dünyaya ilk gözlerini açmasıyla birlikte anne ile yoğun bir etkileşime girer. İleriki yaşlarda ise baba etken hale gelerek anne-baba-çocuk etkileşimine döner. Beşli ve altılı yaşlarla birlikte buna öğretmenler de eklenir. Bu süreç içersinde anne ve baba çocukları ile sağlıklı iletişimi kurup sürdürebilme konusunda önemli bir role sahiptir. Çünkü anne ve baba çocuk için bir yaşam modelidir.
Doğanın içersinde çiçeklerin büyüyebilmesi için su ve güneşe ihtiyaçları vardır. Bu onların yaşamlarına devam edebilmeleri için çok önemlidir. Çocuklarımız içinde en önemli duygusal besin kaynağı "Sevgi " ve "Güven" dir. Yetişkin bireyler arasında olsun, anne-baba ve çocuk arasında olsun iletişimin sağlıklı bir şekilde gerçekleştirilebilmesi için sevgi ve güven'e ihtiyaç vardır.
Her birey arasındaki iletişim önemlidir ancak model olduğumuz çocuklarımız ile gerçekleştirdiğimiz iletişimin şekli pedagojik anlamda daha önemlidir. Anne Babaların iletişim konusunda yapmış oldukları hataların başında onun ne anlattığını tam anlamadan dinlemeden konuşmak oluyor. Böyle bir diyaloga örnek verecek olursak;
Çocuğunuz okuldan sonra eve geldi ve siz oğlum-kızım günün nasıl geçti sorusunu yönelttiniz. Sonra çocuğunuz bu soruya karşılık ;"Öğretmenim bana bugün çok kızdı" yanıtını verdi. Sizin yanıtınız ne olur?
Bunu buradan benim tahmin etmem çok zor ancak genelde anne babalar hemen yargılama içerikli konuşmaya başlayarak ben biliyorum "sen yine bir şeyler yapmışsındır" demeye başlayabiliyor.. Bununla beraber direkt olarak çocuğu suçlamaya başlamış oluyoruz.
İşte anne baba tarafından gerçekleştirilen böyle bir tutum çocuğun kendini ifade edememesine ve iletişimin kopmasına neden olur. Çünkü çocuk kendi duygularını ifade edemeden susturulmuştur.
Hemen git yemeğini ye: Emir Verme
Sen zaten çok yaramazsın: Suçlama
Ders çalışmasan sana bilgisayarla oynama yasak: Tehdit Etme
Bunu bir daha yapma yaparsan neler olacağını biliyorsun: Gözdağı verme
Bir türlü kıyafetlerini temiz tutmayı öğrenemedin: Eleştirme
Bu tür yaklaşımları yukarıdaki örneklerle çoğaltabiliriz. Anne Babaların bu tür yaklaşımları;
Çocukların kendilerine olan güvenlerinin kaybolmasına olumlu davranışları gösterme ve öğrenme aşamasında direnç göstermesine, pasifleşmesine, korkmasına, beceriksiz ve yetersizlik duygularının gelişmesine neden olabilir.
Sağlıklı iletişimin olduğu yerde gelişme ve ilerleme vardır. Sağlıklı iletişimin olduğu yerde destek olma ve paylaşma vardır.
Peki, anne babalar yukarıda belirttiğimiz iletişim kazlarını yapmamaları için ne yapmalıdırlar.
Burada şunu ifade etmek gerekir ki iletişimi engelleyen en önemli faktör dinlememek olarak ifade edilse de bu anne babanın devamlı susması anlamına da gelmez. Onun için devamlı susmamız değil onu katılımlı olarak dinlememiz gerekir.
Çocuğunuz bir şeyler anlatırken onu iyi gözlemleyin ve duygularını nasıl aktardığına dikkat edin. Onun anlattıklarını dinlediğinizi ona hissettirin. ( Başınızı öne eğerek onaylamak, evet sözcüğü kullanarak)
Empatik olun. Yani o anda çocuğunuz duygularını ifade ederken onun yerinde siz olsaydınız ne hissederdiniz onu düşünün. Bu anne babanın çocuğuyla arasındaki iletişimin ana temasını oluşturmaktadır. Kendine güvenen ve hayatı seven, değer verildiğini bilen ve hisseden, kendinle ve toplumla barışık olan çocuklar yetiştirmek için onları dinleyelim, anlayalım ve en önemlisi onların hayatınızın çok önemli bir parçası olduklarını gösterelim.
ÇOCUKLARIMIZI DİNLEMİYORUZ!
