Bizleri insan kılan ne güzel erdemlerimiz vardır. Hayatımıza anlam veren duygulardır bunlar. Birisini sevmek ne güzel bir duygudur, hele de ona seni seviyorum diyebilmek daha da güzeldir. Karşımızdakine, ona karşı olan duygularımızı anlatabilmenin verdiği sevinç bir yana; asıl kendimiz rahatlar huzur buluruz. Paylaşmanın verdiği rahatlıktır bu, hafifleriz. Sevgiyi paylaşmak rahatlatır, paylaştıkça çoğalır bazen. Sevdiğimiz kişi de bu sevgimize karşılık vermiş ise bundan daha güzel ne olabilir ki? Bir arkadaşımız, yada ailemizden biri olabilir bu sevgiyi paylaştığımız kişi. Sevgili olması gerekmiyor yani. Ne yazık ki her zaman sevgimize karşılık bulamayabiliriz de. Bazen de seviyorum dediğimiz kişilerden hiç ummadığımız söz veya hareketler görebiliriz. Ne büyük acıdır bu, canımız yanar içten içe öfke duyar kin besleriz. Mesela; iş yerindeki patronun her an işimize son verebilme tavrı, sadakatsiz bir arkadaş yada sürekli eleştiren çevremizdeki büyüklerimiz bize çok acılar yükleyebilirler. İçimizin sıkıntı ve kin duyguları ile dolduğunu hissederiz. Bizi üzenlere kötü şeyler söyleyebiliriz, yada söyleyemediklerimizi sürekli kafamızda kurar intikam almak isteriz. Aslında kendimizi en iyi hissedebilmemizin yolu “seni affediyorum” diyebilmektir. Kalp kırgınlıklarını unutup, yaşantımızı istediğimiz şekilde yönlendirebilmeliyiz ki seçimlerimiz ileriki yıllarımızda bize ışık tutabilsin. Başkalarını affedebilmek için önce kendi engelimizi ortadan kaldırmalıyız. Kendini affedemeyen birisi hiç kimseyi affedemez. Yaptıklarımızdan, yada bize yapılanlardan dolayı önce kendimizi affetme güzelliğini yaşamalıyız.. Yaşamın bize daha neler getireceğini bilemeyiz, bu nedenle ona bir şans daha tanımalıyız. Affetmemek, kendimizi cezalandırmaktır aslında. Ruhumuzu ağır yükler taşımaya mahkum etmektir. Affetmek, karşımızdakine yapacağımız bir iyilik değil aslında öncelikle kendimize yaptığımız bir iyiliktir. Affetmek, o kişiyi sevmek değil, Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil, Affetmek, o ilişkiyi sürdürmek değil, Affetmek, o kişiye istediği gibi davranmak değil, Affetmek, o kişiyle kucaklaşmak değil, Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil, Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil, Affetmek; kırgınlığın, küslüğün, nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır. Artık acıyı hissetmemektir. İnsanın tutsaklıktan kurtulması demektir. Yani tıpkı tatlı bir gülümsemedir. Affetmek erdemdir. “Seni affediyorum” Bu iki kelimeyi söyleyerek içimizdeki kinin sebep olduğu acı ve sıkıntılardan kurtulabiliriz. Bu sözü sarf etmek; pes etmek yada teslim olmak değildir, özgür olmaktır. Affetmeyi, unutmak olarak da düşünmeyelim. Çünkü değildir. Acılarımızı tamamen unutamayız ve unutmamalıyız da. Bu tecrübeler bizi tekrar aynı acıları yaşamaktan kurtaracaktır ve bizimde başkalarına aynı acıyı yaşatmamızı engelleyecektir. Affetmek erdemdir evet. Karşımızdaki kişinin bunu hak edip etmediği hiç de önemli değildir. Önemli olan ona karşı olan kötü duyguların bağımlılığından kurtulmaktır. Affedicilik insana iç huzuru sağlar. Kolaylıkla affedebilen kişiler daha çok gülümserler, daha huzurludurlar ve daha sağlıklı yaşarlar. Bizler, birbirimizi affetmek de bu kadar cimri davranıp zorlanırken; dilerim ki, Yüce Yaradan affetsin hepimizi. Saygılarımla.. |