Altmış yıl öncesini biraz hatırlıyorum. Türkiye’nin nüfusu 18 milyondu.  Halkının yüzde seksen ikisi köylerde, yüzde onsekizi de şehirlerde yaşıyordu. Şehirde ve köyde yaşayan insanların geçim ve hayat standartları düşük olsa bile herkes halinden memnun gibi görünüyordu. Zira telefon, televizyon buzdolabı vb.gibi dertleri yoktu.
        Ne değişti son yarım yüzyılı aşan süre içinde. Geriye dönüp baktığımızda çok şeyler değişti. İstanbul, Ankara, İzmir ve Adana gibi şehirlere büyük ölçüde göç oldu. Bu buna muvazi olarak ta köylerden şehirlere doğru sürekli göç yaşandı. Bu göçler beraberinde çözülmesi mümkün olmayan  problemler, sorunlar getirdi. Alt yapısı yetersiz olan şehirlerde çarpık yapılaşmalar yanında şehir kenarlarında beklenmedik varoşlar oluştu.
        Bu olumsuzluklar haliyle Gümüşhane şehir merkezine de yansıdı. Köylerde okullar kapandı. Bazı merkez okullarında taşımalı eğitim sistemine geçildi. Sağlık ocakları, sağlık merkezleri gibi önemli hizmet birimleri de kapandı. Köylerde insan gücüne dayalı aile ekonomisi çöktü. Tarım ve hayvancılık köylerde yok oldu. Öyle ki şehirde yaşayanlara yumurta satan köylüler şimdi şehirden köye yumurta taşır oldular. Başka bir ifadeyle  son çeyrek yüzyıl içinde yaşamın her safhası  tersine döndü. Kırk-elli yıl önce köyler yol, su, elektrik gibi hizmetlerden yoksunken bugün köylerimizin tamamında sıraladığımız hizmetlerin hepsi mevcut. Ancak köylüler özellikle gençler artık şehirden köye dönmek istemiyorlar. 
        Köyler şimdi ıssız. Nadasa bırakılan tarlaları çayır çimen bürümüş. Artık  yaylaların çoğunda koyun kuzu melemiyor. Kısacası köyler içinde bulunduğu kaderi ile baş başa kaldı. 
        Ekonomik ve sosyolojik bir olgu diyelim. Altmış yıl önce yüzde sekseni köylerde yaşayan insanların bugün yüzde yetmişi şehirlerde yaşamakta. Önümüzdeki yılların neler getirdiklerini ve götürdüklerini bekleyelim, birlikte görelim.