Hoş Geldin İnci

Hayatta bazı anlar vardır ki bir ömür boyu silinmez. Geçtiğimiz cuma, işte tam da öyle bir andı benim için. Ailemizin en yeni üyesi, minik İnci’mizi kucağıma aldığımda yüreğime sıcacık bir sevda doldu. 

O minik elleri avuçlarımın içinde kaybolurken, mis gibi bebek kokusunu içime çekerken, zaman adeta durdu. O an anladım ki torun sevgisi, kelimelere sığmayacak kadar büyük bir mucize.

Büyüklerimiz hep derdi, "Torun baldan tatlıdır." Meğer bu söz, hayatın en güzel gerçeğiymiş. Evlat sevgisini bilirdim ama torun sevgisi bambaşka bir şeymiş. Yaşayınca görüyor insan.

Sanki yüreğime işlenen bir nakış gibi, her yüzüne baktığımda içimde tarifi imkansız fuygular yaşıyorum. İlk göz ağrım oğlum Avukatım Enes'im baba olurken, gelin kızım Şükran ise anneliğin o tarifsiz duygusunu yaşamaya başladı. 

Çocuk büyütmek heleki bu zamanda kolay değil. Önlerinde uykusuz geçecek gecelerde zorlu bir süreç var. Dünyada hangi iş kolay ki!

Anne-baba duygusunu ilk tatmanın verdiği sevinç ve gururla onların gözlerindeki heyecan, kalplerindeki sevgi, bizi de yavrumuzun dünyaya geldiği hastane odasında bizide sarıp sarmaladı. Üç erkek evladın ardından bir kız torunumuzun olması farklı bir heyecan oldu.

Bu satırları yazarken düşünüyorum da torun sevgisi, bir çınarın dallarına konan minik bir serçeye benziyor. O serçe her ötüşünde, dede yüreğini kanatlandırıyor. Bu arada “dede” olmanın sevincini bizimle paylaşmak için telefon açan, mesaj gönderen tüm dostlara sonsuz teşekkür ediyoruz. Sevinçler paylaşıldıkça çoğalıyor.

İlk göz ağrımızın bir parçası olan İnci’miz, şimdi bizim en kıymetli hazinemiz. Anne ve babasının ortak kararıyla adını İnci koyduk. İsmi gibi narin, ismi gibi değerli… O pırıl pırıl dünyayı tanımaya çalışan zeytin karası gözleriyle etrafa bakarken, sanki o küçücük bedeniyle koca bir sevgi dağı oluşturuyor.

Torun, evladın iki katı sevilirmiş derler. Doğruymuş… Onun minik bedenini her kucağıma aldığımda, sanki yıllar önce 23 Nisan Çocuk Bayramında Gümüşhane Devlet Hastanesi koridorlarında Enes’imi ilk kez kucağıma aldığım ana geri dönüyorum. 

Evlat büyütmek, insanın kalbine ekilen bir fidan gibi. Ama torun sahibi olmak, o fidanın meyve verip, tatlı bir serinlik sunduğunu görmekmiş. İnci’miz de o meyvenin en tatlısı oldu.

Anne ve babasının gözlerindeki heyecanı izlerken, dedim ya kendi gençliğime döndüm. Enes’imi ilk kucağıma aldığım günkü mutluluk, bugün iki katına çıktı. Şimdi onun baba oluşunu görmek, o duyguyu iliklerime kadar hissetmek tarifi mümkün olmayan bir sevinç. Şükran kızımın gözlerindeki annelik ışığı, yuvasına kattığı o sıcacık sevgi, bizleri daha da mutlu etti.

Torun sevgisi, yüreği büyüten bir sevgi. Onun bir gülümsemesi, dünyayı aydınlatacak kadar güçlü. O minicik elleri, koca çınar gibi duran dedesinin yüreğini kavrıyor. Her nefesiyle, her uykusuyla, her minik hareketiyle, İnci’miz ailemize tarifsiz bir huzur getirdi. 

Bizlere bu günleri yaşatan Mevla’ya nihayetsiz şükürler olsun. Rabbim bu duyguyu yaşamayanlara en kısa zamanda yaşatmayı nasip etsin.

Bu kutsal ramazan ayında, Yüce Mevla’ya bize bu güzel günleri gösterdiği için hamd ve şükrediyorum. Ailemizin yeni üyesi İnci’mize sağlık, mutluluk ve huzur dolu bir ömür diliyorum. Onunla birlikte, sevgimiz büyüsün, yuvalarımız bereketlensin inşallah. Biz de onu büyürken izleyip her anına şahitlik etmenin mutluluğunu yaşayalım.

Hoş geldin, güzel yavrum! Hoş geldin, sevdamızın en tatlı meyvesi!