Ah çocuk, canım çocuk. Çocuğun gözünden hayata bakarken galiba bizler bir şeyleri yanlış anlıyoruz. Biz kendimizi çocuklarımızın yerini , çocuğun yerine koyabiliyor muyuz? Onların penceresini aralayıp evet tam o pencereden bakabiliyor muyuz? Sosyal hayatın içerisinde şiddetin ve mobingin çığ gibi büyüdüğü bir ortamda büyümeye çalışıyoruz. Olaylara çocuk gibi yaklaşabiliyor muyuz? Çocuğumuzun sosyal ortamda yaşamış olduğu herhangi bir probleme onun gibi mi yoksa içimizdeki nefretle mi yaklaşıyoruz? Bize ebeveynler sanırım çocuğun gözünden bakma olayını biraz yanlış anlıyoruz. Geçtiğimiz günlerde tanık olduğum bir olayda kişinin göstermiş olduğu performans oldukça ürkütücüydü. Çocuklarımız sosyal ortamda bir problem yaşadıklarında problem karşısında topu tüfeği alıp çocuğumuzu savunmak yerine, problemin çok da derinine inmeden topsuz tüfeksiz çözülebileceğini önce kendimiz, daha sonra da çocuğumuzun idrak etmesini sağlamamız lazım. Bizler ne kadar çözüm odaklı olursak çocuklarımız da bir o kadar çözüm odaklı olurlar. Tam olarak da bahsetmiş olduğum bu olay çocuğun gözünden bakmak değildir. Çocuk gibi davranmaktır.Tam olarak bir tanım yapmak gerekirse tanım maalesef ki bu...  En mükemmel benim çocuğum en harika benim kızım en başarılı en en en en.... bütün çocuklar mükemmeldir. Senin çocuğun, benim çocuğum en ise; diğer çocuklar ne peki? Unutmayalım ki o da çocuk.Evet yanlış okumadınız o da bir çocuk.Onun da hakları var. Onun da sevilmeye, başının okşanmasına ihtiyacı var. Bütün bunları göz önünde bulundurduğumuzda lütfen çocuklarımızın icerde veya dışarda yaşamış oldukları küçücük problemlere daha ılımlı ,olumlu ve adaletli yaklaşalım. Lütfen kırıcı olmayalım. Çocuklar unutmuyor, unutamıyorlar yaşadıklarını. İyi veya kötü onlar için fark etmiyor....