Merhabalar, değerli Gumushane.gen.tr okurları;

Bu yazımda gündemim Gümüşhanesporumuz. Pazar günü oynanan Hatay Spor mücadelesinde kaybettiğimiz 2 puan ikinci devrenin hayal kırıklığı oldu. Güzel bir hazırlık kampı sonrasında 3 puan için gidilen zorlu Hatay deplasmanında hakem yüzünden kaybedilen 2 puan soğuk duş etkisi yarattı...

Bu maç deplasmanda değil de kendi sahamızda oynasaydık skor ne denli farklı olurdu ? Asıl önemli olan bundan sonrası. Üzülerek söylüyorum ki eski Gümüşhane ruhu ne yazık ki artık yok. Maça sadece pazar gününü değerlendirmek ve çekirdek çitlemek için gelenler var. Herkes için söylemiyorum tabi ki ama geneli maalesef bu yönde. Ben babamın kucağında, Atatürk stadyumunda, ailecek gittiğim maçları hiç unutmuyorum. Başımıza karton şapkalar takıp, 29. dakikada sahaya kırmızı beyaz rulolar atardık. Boynumuzda kırmızı beyaz  atkılar içimizde bitmek tükenmek bilmeyen Gümüşhane sevdası vardı. O zamanlar kaldırım kenarları kırmızı beyaza boyanır caddeler dev Gümüşhane Spor bayraklarıyla süslenirdi. Maçı yendik mi kornanlar hiç susmaz, uzunca konvoylar yapılırdı. Herkes aracının camına Gümüşhane Spor amblemi yapıştırır, arka cama Gümüşhane Spor atkısı asardı. Babam maç kızıştın mı cebinden bir torpil çıkartıp usulca yakar polise çaktırmadan atardı. Bir amca vardı, oda her maç hakem taraf tutunca topuğu ezilmiş kundurasını sahaya fırlatırdı. Bir başkaydı eskiler...

Evet belki eskiyi geri getiremeyiz, babamın kucağında belki bir daha maç izleyemem,  peki neden şimdi babamla kol kola maça gitmeyeyim. Neden yenince konvoy yapıp şehri turlamayayım. Tribünde haykırıp yüksek sesle Gümüşhane Spor diye bağırmak varken neden maçı internetten takip edeyim.

Uyan  Gümüşhanem uyan, bu şehrin başka takımı yok! Hani bir laf var ya "sen yoksan bir biz kişi eksiğiz" diye, ne güzel söylemiş bu lafı diyen. Gün destek günü, gün birlik günü...

Şampiyonluk o kadar da zor değil, imkansız değil. Play off sonrası paylaşılan bir yazı aslında her şeyi anlatıyordu.

"Maçlara gelmeyenlere inat, destek vermeyenlere inat, burun kıvıranlara inat, emeği küçümseyenlere inat, inanmayanlara inat, inancın zafer..." Gerçek Şampiyon GÜMÜŞHANESPOR.

Geçen sene kimse inanmıyordu ikinci lige çıkacağımıza. Son maçta şampiyonu evinde mağlup edip Erzurum'un elinden play off'u aldık. Play off aslında çoğunlukla katıldığımız fakat ligde 3-4 farkla geçip aynı takıma play off maçlarında farkla kaybedip çıkamadığımız bir platform olduğundan inanç yoktu. İlk play off maçına giderken koca otobüste şöfer dahil sadece dokuz kişiydik. Sayımız azdı ama inancımız tamdı. İstanbul ve çevre illerden gelen Gümüşhane Spor sevdalılarıyla birleştik ve takımımıza nefesimiz kesilene, hakem düdüğü çalana kadar destek verdik ve meyvesini de fazlasıyla aldık. Finale kaldık. Bu sefer farklıydı, biz bir şeyleri gösterdik ve o dokuz kişi binleri aştı, tribünler hınca hınç dolup taştı. Birliğin ve inancın zaferiyle seneler sonra tekrar hak ettiğimiz yere, 2. lig'e merhaba dedik.

2.lig'e iyi başlamadık, hep son dakika golleri, evimizde kaybedilen gereksiz puanlar ve yapayalnız bir Gümüşhane Spor vardı. Artık her şey geride kaldı. Asıl önemli olan bundan sonrası. Evet zor gibi gözükse de imkansız değil. Şampiyonluk neden olmasın ? Gümüşhanem daha önce başardı, tekrarı neden olmasın ? Haydi Gümüşhanem kalk, silkelen kendine gel. Takımını yalnız bırakma. 2 Şubatta Yenişehir Stadyumunda ol bizi yalnız bırakma. Bu takımın sana ihtiyacı var, bu takımın sahipsiz olmadığını, istediğinde neler yapabileceğini yedisinden yetmişine herkesle birlik olup her zorluğun üstesinden gelebileceğini bir kez daha ispatla.

Ve sakın unutma, " SEN YOKSAN BİR KİŞİ EKSİĞİZ " !..