“ Dünyayı  değiştiremezsiniz;  ancak  kendinizi  değiştirebilirsiniz”  diye  güzel  bir  söz  vardır.  Ne kadar  haklı,  ne kadar  doğru bir söz.  Dünya  zaten  sürekli  kendisini  yenilemekte değil mi? 
      Bahar  sabahlarının  o mis gibi  havası ne de  güzeldir.  Çiçekler,  yapraklar  yeniden  açarken;  açan  her  tomurcuk yenidir, yepyenidir. Güneş  bile  daha  parlaktır  sanki.  Doğa  yenilemektedir kendini.
      Baharın  gelmesi  nedense  bir   umut  olur  bizlere. Yeni  heyecanlar,  belki de  yeni  aşklar  bekler  çoğumuz.  Doğanın  kendini  yenilemesi  gibi  bizlerde  içimizdekilerin  yenileneceğini  umarız  genellikle.
      Geceler,  gündüzlere  çok  çabuk  ulaşmaktadır, gündüzler de gecelere.  Mevsimler  tükenmekte  ve  yıllar  ardı ardına  bitmekte.
      Aslında  değişen  her  seneye  yüklediğimiz   umutlar  gibi  mevsimlerde  birer  bahanedir.
      Kişinin  kendisini  değiştirmesi,  yenilemesi  mevsimlere  ne kadar  bağımlı olabilir?   Değişim  hiçbir  zaman  dışarıda  bir  yerden  olamaz ki.  Nasıl ki  kara kıştan  sonra  baharın  ayak sesleri, açan kardelenler  olur hep;  herkesin de  yüreğinde  vardır  birer  kardelen. Onun  adı ise  içinden  gelen  doğru  sestir.  Yeter ki  içimizden  gelen o  sesi   duyalım,  ona  kulak  verelim.
      Hepimizin  içinde   kimi  zaman  fırtınalar  esmez mi,  Kim  içerisinde  her  mevsimi  yaşatmaz ki?
      Bazen  güller  açar  yüreğimizde;  bazen  kar  yağar,  buz tutar  yüreğimiz.  Ama  bunun  dışarıdaki  mevsimlerle  işi ne,  neden  beklenir  bahar  bir  umutla?  İnsan,  hayatındaki  baharını   ancak  ve ancak  içinden  gelen  doğru  sesi  dinleyerek   yaşayabilir.
      Evet  kulak  vermeliyiz  içimizdeki  sese,  madem ki  mutluluk   varış  değil  bir  yolculuktur, sorgulamalıyız  kendimizi.  Hepimizin  hayatında  mutlaka  yaşadığı  zorluklar   ve  sıkıntılar   vardır.  İyi  yada  kötü   biten  günü tamamlar  ertesi  güne  başlarız.  İşte  bunları  yaşarken   sorgulamalıyız  kendimizi. Nasıl  daha  iyi  olabilir,  bu mudur doğru diye? Asla   değiştiremeyeceğimiz   şeyler  olacaktır  tabi ki. Ama  kendimize  yeni  şanslar vermek  gerek.  Sabah  olacak  güneş   yeniden  doğacaktır  nasılsa.  Çünkü   her  şey  geçicidir  ve  bizi  sıkan her ne  ise  o da   yok  olacaktır  zamanla. Hayatta   durdurulamayan  tek  şey  zamandır ve  asıl  olan bizler.  Biz  olmasak  zaten  hayat  olmaz ki.
      Dünya  kendini  yenilerken,  dışarıda  baharlar  yaşanırken;  bizlerde  yeni   baharlar  yaşamak  adına  önce  içimizdeki  kıpırtıları  hissetmeliyiz.  Neleri  değiştirmek  istiyoruz  yada  neler  yaşamak?  Önemli  olan  doğru  zaman  ve  doğru  karar  yani  dengeleri  tutturmak.  Değiştirmek  istediklerimizi  iyi  ölçüp tartmak.  İçimizdeki   fırtınaları  dünyaya  yansıtıp  sonrada   kabahati  dünyaya  atmak  değil.   Hepimizin  özdeşleştiğimiz  bir  dünyası  vardır  sadece.  Yeter ki  yüksek  bedeller  ödemeden   kara  kışlardan  çıkıp  baharı  yakalayabilelim.   
      Doğa  nasılsa  kendini yeniliyor.  Evet  bahar  geliyor  ardından da  yaz.  Bir  yaşam  savaşı,  bir  umut. Gene  mi  güzel  olan  duygulara  yer yok  içimizde?  Oysa  yanımızda  olmalı  hepsi.  Sevmeyi,  sevilmeyi, ilgiyi,  aşkı,  dostluğu,  güveni,  içtenliği  sunmalıyız  birbirimize.
      Saygılarımla…