Halk arasında bilge kişiler vardır ve onlarla zaman zaman buluşup konuşmak çok hoşuma gider. Gerçi eskilerin deyimiyle “ümmi” dirler  bu insanlar ama öngörüleri ve hayata karşı sezgilerinin derinliğinden dolayı  çok okumuşa taş çıkartırlar.
      Gerçi adam gibi adam yetiştiremediğimiz için artık kim okumuş, kim okumamış belli de değil ya, o da ayrı bir yazı konusu!
      Okuma yazması bile olmayan Mehmet Amca, merhaba bile tam olarak diyemeden gergin bir ruh haliyle atıldı. Yahu dedi, ben artık bu demokrasiye inanmıyorum...
       “Ne oldu Mehmet amca”, dedim. “Demokrasi şöyle tatlıdır, böyle tatlıdır..İnsanlığın bulduğu en mükemmel yönetim tarzıdır.” Beni süzgün tavırlarla izledi. Ne dedimse ikna edemedim.
       “Hem dedim, sen neden demokrasiye karşısın bakalım”.
       “Demokrasi çoğunluk yönetimi mi?”
      Evet, dedim.
       “Peki azınlığın hakları ne olacak?”
      Mehmet Amca beni öyle bir yere getirdi ki geldi işin içinden çık. Hiç kimselerin (DEVLETİMİZİ YÖNETENLERİN BİLE) düşünemediği çok önemli bir ayrıntıyı getirdi beynime kazıdı. Mehmet Amca’ yı daha durdurabilene aşk olsun:
       “Çoğunluk azınlığın haklarını korumuyor..Azınlığı yok sayarak onlara zulmediyor. Bu nasıl çoğunluk ki yüzde otuzla yüzde yetmişi yönetiyor?”
      Güya Mehmet Amcayı sakinleştirmek düşüncesiyle “Mehmet Amca’ya bir çay daha” diyerek, kahvehanenin loş boşluklarına bağırıyorum. Yok cay falan istemiyorum diye karşılık veren Mehmet Amca, daha da alevlenerek devam ediyor:
       “Ben artık oy kullanmayacağım. Her oy kullandığımda, benim düşüncemin tam tersi düşünce sandıktan çıkıyor ve bana hayatı zindan ediyor.”
       “Aman Mehmet Amca, çoğunluk ne derse o oluyor”, diyecek oluyorum ama nafile:
       “Ben halktan birisi değil miyim ki? Benim istemediğim ve bana hayatı zindan eden adayları seçiyorlar da ne oluyor? Kendileri de sonrasında pişman oluyorlar.Her gelen kendi yandaşlarını koruyup kolluyor. Arının bana hücumu gibi, her biri bir yerden saldırıyor.Yemek isteyenler çok, ama yenecek bal az  olunca, herkes birbirini eziyor. Sonuçta bir iki kişi memnun, diğerleri de benim gibi bedbaht oluyor. Hiç değilse benim oy vermediğim birileri seçildiği için benim vicdanım rahat!”
       “Peki önerin nedir Mehmet Amca?”
       “Bizi yönetecekleri Ankara atasın!”
      Kahvehane hafif gülüşmeler oluyor. Ben çaktırmadan Mehmet Amca’nın sözlerin not ediyorum.
       “Aman etme Mehmet Amca, ne diyorsun sen?”
       “Ne diyeceğim,biz kendi kendimizi yönetmekten aciziz vesselam. Yapılanlardan herkes rahatsız.Ama hiç kimsenin sesi soluğu çıkmıyor. Hiç seçmeni bilmeyen insanlar denetlemeyi becerebilirler mi..Yok yok bu elbise bize uymuyor.”
      Bizdeki demokrasi uygulamalarının bu kadar “sıkıntılı” geçmesinde Mehmet Amca’nın dediklerinin payı var mı?
      Ne dersiniz?