Çaresizliği  kabullenmek de  güzeldir  bazen.  Hissedebilmektir  önemli  olan   onu  yanınızda. Eğer yanında   ve  gönlünde  hissedebiliyorsa  insan, yorulmadan  yürür o  zaman;   çok  uzağında  olsa da,  ulaşamayacağını  bilse de  onun  varlığı   güç  verir,  bağlar  sizi  yaşama.
      Vazgeçebilmek  kolay  değildir.  Bazen  öyle  bir  tutulur ki  insan,  sevdanız   karşılıksız,  sınırsız  ve  çıkarsızdır.  Riyasız  ve  sonsuzdur.  İçinizde  fırtınalar  kopar,  çığlıklar    tıkanır  boğazınızda.  Duygularınız   dolu  dolu  ama  size  özeldir,  sırdır, içinizde kavursa da  sizi. Bilinçaltınızdadır,  gözyaşınızdadır,  kahkahanızdadır.  Erişilmezdir  ama güzeldir,  çünkü  o  size  özeldir.  Bazen  iç çekişinizin   sebebi  bazen de  sohbetlerinizin  konusu  olur,  hatıralarınıza  ortak  edersiniz  onu.
      Belki  kendinizi  anlatmak  istersiniz  bazen,  paylaşmak  istersiniz  duygularınızı   ama    içinizden  gelen  bir  ses  hep   “dur”  der  size,  bunun  kime  ne  faydası  olacak ki?  Anlatmanız   belki de  onu  hepten kaybetmek  olacak   yada  göreceğiniz  tepki  sizi  hepten  yıkacak,   en kötüsü de  tepkisizlik  ihtimali.
      Her  şeye  rağmen  vazgeçemezsiniz.  İçinizde  saklıdır  ama hep  canlıdır. Hayat  devam  etmektedir   bir  yandan.  Yaşamın  getirdiği  sıkıntılarla  baş etmek mi  daha  zor  yoksa  içinizdeki  gizli  aşkınızla mı?  Gizli  bu  size  özel,  kimse   anlamaz ki  içinizde  kopan  fırtınaları,  yaşadığınız  isyanları.  Farkındasınızdır  zaten  bunun,  bundan  dolayıdır ki  hep  gülersiniz,  neşe  saçarsınız  etrafınıza,   sanki  birileri  çözecek  sizi de   savunmasız  çaresiz  kalacaksınızdır  ortada.  Bu  duygunun  etkisi  ile  hep   canlı,  hep  neşeli, hep  çalışan  biri  olarak  görür  sizi  tanıyanlar. Sizi  üzecek  hiç   bir şey  yoktur  hayatta  onlara  göre,  sıkıntı  ve  hüzün  tanımaz  bile  sizi.
      Siz  bilirsiniz ki  bu  çaresiz  bir  aşktır. Siz  davet  etmediniz  yüreğinize  onu. Nasıl  oldu,  neden  oldu,  siz  bile  anlayamadan   sarmıştır  içinizi.   Bilerek,  sanki  göz göre göre  sarmıştır  bu  duygu  sizi.   İstemeden  gelip  oturmuştur   yüreğinizin  en gizli   köşesine. Görmedikçe  bağlanır,  uzaklaştıkça  yakınlaşırsınız.   Ölmek  var  dönmek  yoktur;  içinizde  nede  olsa,  bunun  kime  ne  zararı  var ki?  Çok  özel,  çok değerli,  üstelik  de çok     gizli.
      Ne  yazık ki  hayat  mucizeler  getirmez   her  zaman.  Gerçeği  olduğu  gibi  kabullenmek  ve  devam  etmek  gerekir   hayata.  Yalnız  kaldığınızda  aynalar   ve  boş  duvarlar   olur  muhatabınız;   haykırırsınız,   içinizi  dökersiniz  onlara.  Bazen de   hıçkırarak  ağlamak  rahatlatır  sizi,  hepten  susmak   içinize  atmak,  budur  işte   en  kötüsü.  Ama   yapacak  bir şey de  yoktur,  çünkü  çok iyi   bilirsiniz ki  çaresiz bir  durumdur  bu.  Çaresizliği  kabullenmek  en  güzelidir,  vazgeçmek   kolay  olmasa da.
      Saygılarımla...