İl dışında  yaşayan  tüm  Gümüşhane’li lerin  sanırım   ortak olan   düşüncelerinden biri de,  yılda  bir kez de  olsa  memleketimizi  ziyaret  edip  hasret  gidermektir.  İmkanı  olan  herkes de  bunu  yapmaktadır.
      Aynı  düşünce ve  duyguları  taşıyan  bizlerde   her yıl  olduğu  gibi  yine  memleketimizdeyiz. Özlediğimiz  evimize,  bahçemize, dağlarımıza,  komşularımıza   kavuştuk.  Çok da mutluyuz.
      Memleketimize  gelmek  demek  al baştan  dağları  yaylaları  gezmek  anlamını taşıyor. Gezmekten de  öte  sanki  ziyaret  etmek  gibi.  Gidip  görmez ise  sanki  suçlu  hissediyor  insan  kendini. 
      Sizlerle  paylaşmak  istediğim ise  son  gittiğimiz  bir  gezi  ile  ilgili.  Bir  Gümüşhane’li  olarak   ilk  uğrak  yerlerimizden  biri de  Eski Gümüşhane  ve  çevresindeki  yaylalar.  İşte  bu yol  üzerindeki  bir  yayladan  dönerken   Süleymaniye  Mahallesi  dediğimiz  yerde  bir  tur otobusu ile  karşılaştık. Plakasının  07  olması  daha da  ilgimizi çektiğinden  durduk. 25  kadar   pat-çat  Türkçe  konuşan  yabancı  turist  yollara dökülmüş  ellerinde  kameralar  ve  fotoğraf makinesi  resimler  çekiyorlar, hararetle  bir şeyleri  anlamaya  çalışıyorlardı.  Tahminime  göre  dedeleri  burada yaşamış  ve kendilerine  anlatılanları   bulmaya  çalışan  bir  grup   Rum  olmalıydı  bunlar.  Uzaktan  görünen  Canca  Kalesine  gidebilmenin  planını  yapıyorlar  yıkık duvarlı  kiliselere  hayranlıkla  bakıyorlar  tek tek  kaydediyorlardı. Camisi  olmayan  yarım  minarelere   bayağı  şaşırmışlardı.  Belli ki  tarihimiz  ve  değerlerimiz  hakkında  çok şey biliyorlardı. 
      Yaşadıkları  yerlerden  kalkıp  ta  buralara  gelip  Eskişehir’in  başına  kadar  çıkmaları  çok gurur vermeli  bizlere  elbette. Ancak  tam aksine  çok  mahcup   oldum  ve    hatta  fazlası  ile   üzüldük de  diyebilirim.  Yolların bozukluğunu  konu  etmeme  gerek bile yok.  Tüm yolları  aynı  Güzel Gümüşhane’mizin.  Buna  alıştık  diyelim.  Bizi  asıl  üzen olay,  o kadar  yabancı  turist  yıllar  öncesinden  kalan  harabeleri  hayranlıkla  izlerken  ayaklarının altında  kalmak da  olan  bir  mezardır.  Evet  Bektaşi Baba’nın mezarı.  Daha  doğrusu  Bektaşi Baba Ziyareti demem lazım. Yan  duvarı  tamamen yıkılmış  taşları  yola  dökülmüş  ismi yazılı olan taş  bir kenara konmuş  durumda. Üstelik bu tam yol kenarında.  Herkesin  gözü önü bir yer.  Dedelerimizden  duyduğumuza  göre  bizler, Bektaşi Baba’yı  burada  yatan  değerli bir Zat  olarak  bildik. Çocukluğumuzdan  hatırlıyorum, herkes  ziyarete  giderdi.  Sahipsiz di  evet   ama  değerli idi.  Bizim  yurdumuzun  her yerinde  yok mudur bu şekilde  ziyaretler  ve  türbeler?  Bu kadar  bakımsız   ve  sahipsiz  olanı var mı acaba?  Her şeyimizi  kaybederken   kabirlere  olan  saygımızı da mı  kaybettik,  neden  kimse  ilgilenmiyor? 
      Bu  yörede   kış ve yaz  turizminin  geliştirilmesi   için bir takım  çalışmaların  yapıldığını  biliyoruz. En azından  ilimiz  üst  düzey  yöneticilerinin  bu yoldan  sık  sık  gidip  geldikleri de  anlaşılmaktadır. Hiç mi birisi  bunu  görmüyor,  neden  bu  ilgisizlik?   Gören  yabancılar  ne  düşündü  acaba,  onlar  dedelerinin  hatırı  için  buraları  ziyaret  ederken  bizim dedelerimizin  hiç mi  hatırı  yok?  Valilik,  Belediye  yada  diğer   dernekler  hiç mi  birisinin   ilgi  alanına  girmiyor  bir  kabrin  onarımı?  İçerisinde  yatanın  kim olduğuna  dair   fazla  bir  bilgim  yok  ancak,  bir  kabirdir  ve  ismi  Bektaşi Baba.  Yıllarca  bu  yörenin insanı  onu   ziyaret  etmiş   değer  vermiş   saymış   ve  sevmiş. 
      Evet  sahipsiz  belki  Bektaşi Baba.  Ailesi  ve  geride  kalanları  yok  ama  o bizim  ortak  değerimiz.  buradan  üzüntümü   dile  getiriyorum . Şunu da  ekliyorum ki  Sahipsiz  Bektaşi Baba’ya  sahip  çıkılmaz  ise;   onun  yitik  mezar  olmasına   asla  izin  vermeyeceğim.  Gerekirse   sahibi  olmak,  onu   onarmak   bana   bir  görevdir  diyorum.
      Saygılarımla...