Bizleri  insan  kılan ne güzel  erdemlerimiz vardır. Hayatımıza  anlam  veren  duygulardır  bunlar. Birisini  sevmek  ne  güzel  bir  duygudur, hele de  ona  seni  seviyorum  diyebilmek  daha da  güzeldir. Karşımızdakine,  ona  karşı  olan  duygularımızı  anlatabilmenin  verdiği sevinç  bir yana;  asıl  kendimiz  rahatlar  huzur  buluruz.  Paylaşmanın  verdiği  rahatlıktır  bu,  hafifleriz.
         Sevgiyi  paylaşmak  rahatlatır,  paylaştıkça  çoğalır  bazen.  Sevdiğimiz  kişi de  bu  sevgimize  karşılık  vermiş ise  bundan  daha  güzel  ne olabilir ki?  Bir  arkadaşımız,  yada  ailemizden  biri  olabilir  bu  sevgiyi  paylaştığımız  kişi. Sevgili  olması  gerekmiyor  yani. Ne  yazık ki  her zaman  sevgimize  karşılık  bulamayabiliriz de. Bazen de seviyorum  dediğimiz  kişilerden  hiç  ummadığımız  söz  veya  hareketler  görebiliriz.  Ne  büyük acıdır  bu, canımız  yanar  içten  içe  öfke  duyar  kin  besleriz.  Mesela; iş  yerindeki  patronun  her an  işimize  son  verebilme  tavrı,  sadakatsiz  bir  arkadaş   yada  sürekli  eleştiren  çevremizdeki  büyüklerimiz  bize  çok  acılar  yükleyebilirler.  İçimizin  sıkıntı  ve  kin duyguları  ile  dolduğunu  hissederiz.          Bizi  üzenlere  kötü  şeyler  söyleyebiliriz,  yada  söyleyemediklerimizi  sürekli  kafamızda   kurar  intikam  almak  isteriz. Aslında  kendimizi  en iyi hissedebilmemizin  yolu  “seni  affediyorum”  diyebilmektir. Kalp  kırgınlıklarını  unutup,  yaşantımızı   istediğimiz  şekilde  yönlendirebilmeliyiz ki   seçimlerimiz   ileriki   yıllarımızda  bize   ışık  tutabilsin.
         Başkalarını  affedebilmek  için  önce  kendi  engelimizi  ortadan   kaldırmalıyız.  Kendini  affedemeyen  birisi hiç kimseyi  affedemez.  Yaptıklarımızdan,  yada  bize   yapılanlardan  dolayı  önce   kendimizi  affetme  güzelliğini  yaşamalıyız..  Yaşamın  bize  daha  neler  getireceğini  bilemeyiz,  bu nedenle  ona  bir  şans  daha  tanımalıyız.
         Affetmemek,  kendimizi  cezalandırmaktır  aslında.  Ruhumuzu  ağır  yükler  taşımaya  mahkum  etmektir.  Affetmek, karşımızdakine   yapacağımız   bir  iyilik  değil  aslında  öncelikle  kendimize  yaptığımız  bir  iyiliktir.
         Affetmek,  o kişiyi  sevmek değil,
         Affetmek,  o kişiyle  konuşmak  zorunda  olmak  değil,
         Affetmek,  o ilişkiyi  sürdürmek değil,
         Affetmek,  o kişiye  istediği  gibi  davranmak değil,
         Affetmek,  o kişiyle  kucaklaşmak  değil,
         Affetmek,  o kişiyi  suçsuz  bulmak değil,
         Affetmek,  o kişiyi  haklı  bulmak değil,
         Affetmek;  kırgınlığın,  küslüğün, nefretin  hapishanesinden  özgürlüğe  kavuşmaktır.  Artık  acıyı  hissetmemektir.  İnsanın tutsaklıktan  kurtulması  demektir.  Yani  tıpkı  tatlı  bir  gülümsemedir.
         Affetmek  erdemdir.  “Seni affediyorum”  Bu  iki  kelimeyi  söyleyerek  içimizdeki  kinin  sebep  olduğu  acı  ve  sıkıntılardan  kurtulabiliriz.  Bu  sözü sarf etmek;  pes etmek  yada  teslim  olmak  değildir,  özgür  olmaktır.
         Affetmeyi, unutmak  olarak da  düşünmeyelim. Çünkü  değildir.  Acılarımızı  tamamen  unutamayız  ve  unutmamalıyız da. Bu  tecrübeler  bizi  tekrar  aynı  acıları  yaşamaktan  kurtaracaktır ve  bizimde   başkalarına  aynı  acıyı yaşatmamızı   engelleyecektir.
         Affetmek  erdemdir  evet.  Karşımızdaki kişinin  bunu  hak edip etmediği  hiç de  önemli  değildir.  Önemli  olan ona  karşı olan kötü  duyguların  bağımlılığından  kurtulmaktır.          Affedicilik  insana  iç huzuru  sağlar.  Kolaylıkla  affedebilen  kişiler  daha  çok  gülümserler,  daha  huzurludurlar  ve  daha  sağlıklı  yaşarlar.
         Bizler,  birbirimizi  affetmek de bu  kadar  cimri  davranıp  zorlanırken;  dilerim  ki,  Yüce  Yaradan  affetsin  hepimizi.
         Saygılarımla..