Kendimi bildim bileli çeşitli dergi ve gazetelere yazıyorum. Bütün edebiyat yolculuğumun dışında, Kuşakkaya’da günlük yazılarımın  benim için çok ayrı bir anlamı olduğunu birkaç kez yineledim. Yerelde olanın nabzının tutarken, yerelde kalmanın çok tehlikeli sakıncalarıyla da karşı karşıya kalıyorsunuz. Nedir bu sakıncalar derseniz, düşünceye karşı gösterilen hazımsızlık, bu sakıncaların başında gelmektedir derim. Yerelde kalem oynatırken, ister istemez eleştirdiğimiz düşüncelerin sahipleri (isimleri geçmiyor olmasına rağmen, adeta havadan nem kapar gibi) homurdanmaktadırlar. Böyle bir katı anlayışın çoğunlukla yerelde yeşerdiğini söylemek isterim.
        Hani her zaman dilimizde yer etmiş bir nakarat vardır:"Demokrasi  fikir serbestliği demektir. Samimi ve meşru olmak şartıyla her fikre saygı duyarız."
        'Cumhuriyet' anlayışına, Demokratik ilkelere yakın olanlar bilirler ki düşünce özgürdür özgür olmasına ama, düşüncenin de belli aşamalarda geçerken izlediği bir “medeni” yol vardır. İnsanların kişilik haklarına saldırmayan her düşünce, önü kesilmeden pek tabiki ilerlemek ister.
        Ayrıca meşru olmak da ne demektir?
        Gayrimeşru düşünce olamaz mı?  Düşünce özgürlüğü, 'meşru olan her fikre saygı duymayı' değil, 'katılmadığınız fikirlere saygı duymamayı' öngörür. Düşünce özgürlüğü çerçevesinde duyulan saygı, söz konusu düşüncelerin 'ifade edilmesi hürriyetine' yönelik bir saygıdır. Katılmadığınız düşüncelerin bizzat kendilerine yönelik bir saygı ise, diktatörlüklere has, zoraki bir saygıdır.
        Onun için çoğu ne söylediğini bilmezin sürekli tekrarladığı bir cümledir "Biz her türlü fikre saygı duyarız" Fikre değil fikir sahibine saygı göstermek esas olandır. sizden farklı düşünen birine olan saygıdır bu. Bir insanın karşıt bir fikre saygı duyması, illaki kendi fikrine saygısızlık duyacağı anlamına gelmez ki.
        İşimize geldiği kadar demokratız, bunu bir kez daha iyi anladım. Özgürce düşünebilme ve sorgulayabilme yetisini kazanamamış toplumlarda, düşünene “neden böyle düşünüyorsun” demek adetten olmuştur. Bu, sokak ta yürürken “sen neden kırmızı pantolon giydin” gibi bir sualle eş değer bin kendini bilmezliktir.
        Her fikre saygı duyduğunu ifade eden insanlar bunu icraata da dökmek zorundadır. Niyeti farklı , eylemleri çok daha farklı insanlarla düşünce özgürlüğünü genişletemeyiz.
        İşine geldiği kadar demokrat olan siyasilerin ülkeyi yönetirken ettikleri gafları duydukça ve hele şu son Lübnan’a  asker gönderilmesine karşı çıkan görüşün “ihanetle” suçlanmasına şahit oldukça, yerelde bize sataşan insanların varlığını artık daha bir anlayışla karşılıyoruz.
        Şu anda Gümüşhane’nin kötü temsil edildiğini söylemek bir düşünce değildir de nedir?  Sen neden bunu düşünüyorsun demek, o düşünce sahibinin en temel varlık sebebi olan düşünebilme becerisine bir hakaret ve bir müdahale değildir de nedir?
        Daha çok yol almamız gerek , daha çok!
        İşine geldiği kadar demokrat olanlar, çekiliniz aradan! Gölge etmeyiniz , başka ihsan istemez! Bu ülkenin kişilik sahibi insanları her zaman doğruları söyleyeceklerdir.
        Düşünce ölmez, kişilik bölünmez!