Bazen değil, çok zaman –hani, benden daha iyi şairler vardır- düşüncesiyle ve birazcık da mütevazı bin hayatı ruhuna sindirmiş birisi olarak şairliğimi gizlerim; içine her girdiğim yeni kalabalıkta söylemem. Esasında, yazdığım şiirlerin bana böyle bir sıfat takmasını daha uygun bulurum. Şiirlerimi okuyanların kafasında yer bulmuş şairlik tanımlaması içine girebiliyorsam, o zaman ismimin önündeki etiketi seve seve kabul ederim.
       Ah keşke, her edebiyat fakültesi mezunu şair – yazar olsaydı, bence Türkiye’nin şu anda yaşadığı fikri ve bedi vukufsuzluk da böylece son bulmuş olurdu. Ama böyle bir durum söz konusu bile olamaz.  Tıbbiyeyi her bitirenin isminin başında doktor olması, sizleri yanıltasın; estetik sanatlarda durum çok farklıdır. Fen alanında bilgi, sözel ve sanat alanında kabiliyet gereklidir.  Hünerinizi diplomanın yanında, beceriniz ve ürettiğiniz sanatsal çalışmalarla isbat etmemiz kaçınılmazdır. Hiçbir hüner göstermeden, keza üzerinde çalıştığı alanla ilgili olarak aldığı eğitimi belgelendirecek en azından bir diploması bile olmadan kendilerine şair, yazar, araştırmacı, tarihçi, ressam, tiyatrocu yaftalarını takanlar bugünlerde o kadar çok ki!
       Daha dün Şiran’lı birisiyle tanıştım. Şiran’ın tarihini araştırdığını söylüyordu. Hangi üniversiten geldiğini sorduğum zaman, “Ben ilkokul mezunuyum” dedi.  Peki, eski yazı biliyor musun dedim, “Hayır” dedi. Üstüne üstlük bir de çıkarıp şiir kitabı imzalayıp bana takdim etmez mi! Şaşkınlığım daha da arttı. Ellerime tutuşturduğu şiir kitabının arasında her baktığım cümlede bir büyük hezeyana gözlerim ve kalbimle çarpıyor ve içten içe de gülsem mi ağlasam mı diyerek trajikomik bir duyguyu yaşarken o bir yandan da konuşurdu: “ Şairin bir tanesine kızdım, bu şiirleri bir gecede yazdım”!
       Herhalde kitabını imzalayarak takdim ettiği ortamlarda bu son cümlesine karşılık olarak benden de  şöyle bir karşılık bekledi:” Bravo, nasıl yazdın bir gecede bunca şiiri…Tebrik ederim…” Ama ben hiçbir şey söylemedim. Sadece “doluca” baktım.
       Yukarda dediğim gibi, hiçbir yeni girdiğim ortamda şairliğimi ön palana çıkarmadım. En iddialı olduğum alanda bile böylesine büyük mahcubiyet duygusuyla adeta bir setrenin altında kendimi gizlerken, beni yazdığım şiirlerin bir gün bir yerlere taşımasını isteyerek böylesine suskun duruşlu zamanlara yem olurken, diğer yandan  köşe yazarlığımı da hiçbir şekilde belirgin bir sıfat olarak öne çıkarmadım. İnsanlar bu gibi yetenek (ve de pek tabi ki ikinci planda tahsil) gerektiren sıfatları kullanırken çok fütursuzca kullanmaktalar. Şaşırmamak elde değil! Büyük bir merak belki de, bilmiyorum, ama ilk kez tanıştığım insanların hep öz geçmişlerinde bu gibi “fütursuzluklar!” ararım. Bu açıdan geçen gün Gümüşhane’nin  en “yetkili” insanlarından birisinin  öz geçmişinde yazılan bir ibareye şaşırmadın dersem yalan olur. “Yetkili” şahsiyetin  özgeçmişinde aynı zamanda “Köşe yazarı” olduğu yazmaktaydı. Bir iki yazıyla kendisine ”köşe yazarı” yakıştırmasını yapan insanların aslında kişilik sorunlarının olduğunu da açık yüreklilikle ifade etmemiz gerek.
       Etiket düşkünü bir toplum olup çıktık vesselam! Kartvizitimize eklenen her sıfatla popularitemizin arttığını düşünüyor , buna karşılık ruha, kalbe, ahlaka ve öze dönük hiç bir çaba göstermiyoruz.
       Hani çok anlamı bir söz vardır: Söz, ağızdan çıkmadan önce insanın esiridir; ağızdan çıktıktan sonra insan sözünün esiri olur...
       Toplumsal hayatta kişiliğimizle ilgili olarak etiket arayışımızda biraz daha dikkat diyorum ben!