Sevgili Kuşakkaya okurları,
        Bu akıp giden hayatta herkesin öğrene öğrene ve tabi bunun sonucu olarak da değişerek  yaşadığı bir gerçek… Herkesin bu hayattan elde ettiği öğretileri vardır kesin!
        Bu hayattan bir şeyler öğrenmek için bizi çepeçevre kuşatan evrene mi bakacağız, yoksa içinde bulunduğumuz, yaşadığımız, yürüdüğümüz ve nefes alıp verdiğimiz bir anlık zaman ve hayat  dilimine mi?
        Acaba ben nereye bakıyorum?  Bu yaşıma kadar baktığım hayattan neleri öğrenmişim diye zaman zaman çok düşündüğüm  oluyor.
        Evvela, tüm insanların dürüst ve adil olmadıklarını öğrenmiş bulunmaktayım. Bu hayatta her alçağa bir kahraman, her düşmana bir de dost düştüğünü, dürüst ve kişilikli siyasetçi bulmanın çok zor olduğunu  öğrendim…
        Kazanılan bir liranın bulunan yüz liradan daha değerli olduğunu, kaybetmeyi ve kazanmayı öğrendim…
        Sessiz kahkahaların gizemini, sesli hüzünlerin zor paylaşıldığını, zorbaların ve yalancıların görünüşte galip olduklarını sandıklarını ve sonuçta muhakkak kaybedeceklerini, gökyüzündeki kuşların, güneşin yüzü önündeki arıların ve yemyeşil yamaçtaki çiçeklerin ebedi güzelliklerini öğrendim…
        Hayatımızda hata yapmanın hile yapmaktan çok daha onurlu olduğunu, insanın kendi fikirlerine inanması ve güvenmesi gerektiğini, nazik insanlara karşı nazik, sert olanlara karşı da sert olmayı, kalabalıkların içinde birey olamamış insanların birbirine takılıp aynı yöne gitmeleri sonucunda şaşırdım ve   kitleleri izlememeyi öğrendim…
        Tüm insanları dinlemeyi, ama bütün dinlediklerimi gerçeğin eleğinden geçirip, sadece iyi olanları almam gerektiğini öğrendim…
        Çok üzüldüğümde nasıl gülümseyebileceğimi,  göz yaşlarımdan hiçbir şekilde utanç duymamam gerektiğini, herkesin sadece kendi iyiliği için çalıştığını söyleyen menfaatçi  insanlara dudak bükmeyi, aşırı ilgi ve yağcılığın aslında toplumsal bir hastalık olduğunu ve bu hastalıktan uzak durmam gerektiğini öğrendim…
        Beynimi ve düşüncelerimi  en yüksek fiyatı verene satmayı, fakat hiçbir zaman (evet hiçbir zaman) kalbime ve ruhuma fiyat etiketi koymamayı, uluyan bir insan kalabalığına kulaklarımı tıkamayı, haklı olduğum durumlarda hayatta dimdik durmasını öğrendim…
        Bunlar ilk aklıma gelenler…Tabi herkesin-bu hayata nereden baktıkları oranında- bu hayattan öğrendikleri öğretiler çok farklı farklı tezahür ediyor.
        Aslında bana kalırsa,  herkes, gerçeğin (veya gerçek sanılanın) bir parçasını söylüyor;  gerçeğin özüne inip yalanla gerçeği ayrıklaştırmak çok zor! Kuşatıcı yaklaşım ihtiyacı  işte tam bu noktada ortaya çıkıyor. Bu hayatı kim etraflıca kuşatacak yorumlarda bulunabiliyor, ona bakmak lazım!
        Doğrunun bir parçasını ele alıp bayraklaştırmak, meseleleri çözmüyor; aksine, içinden çıkılamaz devasa problemlerin ortaya çıkmasına sebep oluyor.
        Filin hortumunu kesip bir gruba göstererek bu nedir diye sormuşlar…Kimisi sütun demiş, kimisi boru…Görüntünün bütününü görmeden bir resim kesitinin ne olduğunu anlayamayız.
        Şimdi herkes bu hayata baksın ve ne gördüğünü ve ne öğrendiğini söylesin.
        BU HAYAT BİR BÜYÜK GÖRÜNTÜNÜN ÇOK UFAK PARÇASI OLARAK KARŞIMIZDA DURUYOR.
         Hadi kolay gelsin!