Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Edebiyat ürünleri, farklı türlerde de olsa aynı ortak insan olgularını anlatır.İnsanın sevme kabiliyeti veya kabiliyetsizliği edebiyat ürünlerinde bütün çıplaklığıyla gözler önüne serilir.
Onlarca şiir, öykü, roman aşk, sevgi, nefret, özlem, korku ve hep farklı farklı insan karakterleri üzerine kuruludur. Bakarsınız, aşk konusu kimi yazarda müthiş bir kısırdöngüyle anlatılar, kimi yazar da ise aşırı bir düş sarhoşluğu. Nedir bir yazarı diğer yazardan ayıran fark derseniz kesinlikle üsluptur derim. Yazar kelimelerle oynar, kendine has bir üslup geliştirir. Biz bu üslupla severiz kendimize yakın bulduğumuz yazarı. Nev-i şahsına münhasıran oluşturulan kurgu bir dil ustalığının sonucudur.
Hani derler ya, yeryüzünde ne kadar insan varsa, bir o kadar da değişik hayat görüşü ve değişik karakter vardır.Bunu şu şekilde de yazabiliriz: Ne kadar yazar ve şair varsa , bir o kadar da değişik üslup vardır.
Geçen gün önüme bir şiir koyup kimin olduğunu sordular.Şiiri iyice kokladım. Kelimelerinden yola çıkarak imgelem dünyasına girdim ve hemencecik teşhisimi koydum: Bu şiir Nurettin Özdemir'in. Sevgili Ağabeyimin hiç bilmediğim bir şiirini sevme niyetiyle kulaklarından yakalayıp muzip bir çocuk gibi kendime doğru çekmem, ona karşı duyduğum yakınlığı daha bir pekiştirdi.
Mesela, Talat Ülker'i eski Memleket yazılarından çok iyi tanıyorum. Önüme kendi bir yazısıyla birlikte başka yazarlara ait yüzlerce yazı koysalar, bu yazıların içinden Talat Ülker'in yazısını bulabilirim.
Dili işlemek iddiasındaki bir yazar, kendi beceri ve ustalığını kelimelere ve kelime seçimlerine sindirir. Dili işleme iddiası yoksa bir yazarın, ( zaten öyle bir yazara yazar demek de ne kadar doğrudur , o da başka bir konu!) yazdığı yazılar hep kopya yazılardır. Yani belirgin bir üslup özellikleriyle ön plana çıkmamış- çıkamamış- yazılardır.Bu gibi yazıları, ilköğretim çağında üslup olarak ayrıklaşmamış her çocuk yazabilir. Daha acısı, üslup hassasiyetinden uzak, dili işleme iddiasını taşımayan insanların köşe yazarlığı yapmasıdır. Okuyucu farklı bir tat almak için bu gibi yazılara yöneldiğinde büyük bir hayal kırıklığıyla karşı karşıya kalabiliyor!
Bir kuyumcunun elindeki madeni işleyebilmesiyle denktir yazanın sözcükleri işleyebilmesindeki mahareti. Sözcüklerin gizemli dünyalarına inmeyen, inemeyen yazar olmak iddiasındaki bir insan, düş gücü basit bir kurgu üzerine oturtulmuş bir oyuncak gibidir: Pillidir, ve hep aynı döngüselliği tekrarlar, hep aynı şeyleri yazar.
Bazen başıma ağrılar giriyor; bir köşe yazısına niyetlendiğim zaman daha ilk cümlelerde tökezleyip düşüyorum. Aman Allahım, adam döktürmüş de döktürmüş. Cümle nerde başlamış, nerde bitmiş belli değil. Kelime seçimi tam bir fecaat! Kuru cümlelerle sayfa doldurmak değildir marifet.
Gazetelere-dergilere her gönderdiği yayımlanır olduktan sonra "ben yazarım artık, ne yazsam okunur" kisvesinin altında gece neler yaptığını kuru kuru cümlelerle yazmak hele hiç değildir.( Allah'tan Gümüşhane'de üslup ve seviye arayışlarımızın tek adresi olan Kuşakkaya bu konuda çok seçici!)
Her zaman yazıyorum: Dili işlemek iddiasındaki bir yazar yazarken dünyayı yazdığı yazının değiştirebileceğine inanmalıdır. Eğer okur bir yazarı okurken "A bak, ben hiç böyle düşünmemiştim" diyebiliyorsa amaç hasıl olmuştur. Pek tabiki okura böyle dedirtmek de sağlam bir dil işçiliği ve üslup zenginliğinden geçer.
"Kişiliksiz, birbirine benzeyen karbon kağıdı" gibi yazılar mutlak bir gün zamanın çöplüğüne gidecektir. Ama kişilikli ve üslup zenginliğiyle okuyucuyu sarıp sarmalayan yazılar asla unutulmayacaktır.
ÜSLUP KİŞİLİKTİR
