Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Sözün hükmü; “ Başkalarını sığaya çekmeden kendi nefsini vicdan aynasının karşısına dikip “ Bu benim.”demekten geçiyor. Sözün hükmü; nefsini, başkaları mahkûm ederek aklama yerine; kendi nefsini vicdanında hapsetmekten geçiyor. Sözün hükmü; vicdanını, nefsine tercih etmekten geçiyor. Sözün hükmü insan olmanın getirdiği zaafları, kendi üzerinden tartışmaya açıp başkalarının nefislerini ve şahsiyetlerini incitmeden herkesin nefis muhasebesi yapmasına fırsat vermekten geçiyor.
Sözün hükmü; varlık âleminin kokusu ve korkusunu duymadan nefsin çağırdıklarına/ dünyalıklara, nefsimize cennetten kovulmayı hatırlatmaktan, Kalemimizi ve kelamımızı kiraya vermemekten geçiyor. Sözün hükmü “Budur âlemde benim en beğendiğim meslek sözüm odun olsun, hakikat olsun tek!” diyebilmekten geçiyor.
Sözün hükmü, bir şeyin edebiyatını yapmaktan ziyade işin gereğini yapmaktan geçiyor. Gereği; nefsimize ağır, gereği fedakârlık istiyor, gereği yanma pahasına ateşi söndürmek, taşın altına elimizi sokmak… Gereğini yapılmayıp edebiyatını yapılınca nefsimizi okşuyoruz ama; vicdanımızı rahatlatamadığımız için sözümüze biz bile inanmıyoruz.
Sözün hükmü, kimseyi hedef almayan, muhatabı yalnızca yalnız kendi nefisim olan “Diplomasi Dili isimli yazımdaki:“İsteklerim nefsimden beri olduğunu sanıp, nefsimin bana haddi aşmayı ve başkalarının hukuklarını çiğnemeyi emrettiğini unutuyor ve tuzağa düşüyorum. Tuzağa düşmemek için itidali olmalıyım diyerek hakla batılı ayırmak; hakka sahip çıkmak, batıla karşı durmak yerine susarak büyük adam olmayı düşleyip haksızlık karşısında susmanın tarihi vebalini yükleniyorum. Bana değer verenin yanılmadığını göstermek için karşımdakini ezerek/ değersizleştirerek kendimi yüceleştiriyorum. Tevazuu, yağcılıkla; alçak gönüllüğü, alçaklıkla; göz yummayı, hataları örtmekle; soğukkanlılığı, her şeye kulak tıkayan aymazlıkla; pısırıklığı, oturaklıkla; heyecanı, sabırsızlıkla; pişmanlığı, süt dökmüş kedilikle bir tutuyor kelimelerin kimyasını bozuyorum. Bürokrasinin gereği olarak diplomatik bir dil kullanarak monşer olma yolunda hızla ilerliyorum.” ifadeler yerine Ali Şeraitin, Yalnızlık Sözleri’ndeki “O "en büyük leke"ye takılıp kalmadım, dünyaya bulaşmadım. Öğretmenliği ve sessizliği seçtim, hale bakıp sözlere aldırmadım diye, Allah'a hamd ediyorum; içim içime sığmıyor. Onlar altın topladılar, ben hazine buldum. Onlar saraylar inşa edip bir kaç koltuk elde ettiler, ben tapınak inşa ettim ve iyilik tanrısının sonsuz iklimlerinde, saltanat tahtına kuruldum. Onlar bağ bahçe aldılar, ben ise mucizelerin yeşil ülkesine sahibim. Onlar masa başlarında gururlandılar, ben aşk tapınağının minaresinde, gururumu ayaklar altına aldım. Onların altını varsa, benim de aşkım var. Onların evi varsa, benim de mihrabım var. Onlar yükselirken, ben Mi'rac'a çıkıyorum. Onlar biterken, ben daha yeni başladım. Onlar yaşlanırken, ben gençleşiyorum.” ifadeleri diyebilmekten geçiyor.
İnsan en çokta kendi nefsinde arınmayı sevse de; Sözün hükmü kalemi ve kelamı nefsin elinden kurtarıp vicdanın emrine vermekten geçiyor. Sözün hükmü dile getirilenin darasını düşmekten, darlığını görmekten, hesabını vermekten velhasıl teraziye çıkmaktan geçiyor. Sözün gücü fildişi kulelerden nutuk atmak, başkalarına kara çalmak yerine; gönüllere seslenmekten geçiyor. Sözün hükmü, sesinin güzelliğine kanıp elini kulağına atmaktan, gemisini yüzdüren kaptan edası ile çaka satmaktan değil; kendini sığaya çekmeyen başkalarını mahkûm edemez düsturundan yola çıkarak kimseyi muhatap almadan kendisiyle hesaplaşmaktan, yüzleşmekten geçiyor.
SÖZÜN HÜKMÜ
