Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Meşhur hikâyedir: Çok acıkan kurt kasabaya iner. Köpekle karşılaşır. Köpek ona sahibinin yiyeceklerinden bahseder ve davette bulunur. Tam evin kapısına geldiklerinde, kurt, köpeğin boynunda bir iz görür. "Bu nedir?" der. Köpek, "Sahibim beni yedirir ama her akşam da bağlar" diye cevap verir. Kurt tekrar ormana geri döner...
Her geçen gün daha da fazla kirleniyoruz; kirlenmenin güzel olduğu zamanların yaşayanlarıyız! İnsana, insan olmak ve insan kalmak şuuru verilebilmeli ki, yaşanılabilir bir dünya mümkün olsun... Modern insan ciddi bir varoluş sorunu yaşıyor. Mesuliyetsiz... "İdare" ediyor hep. Teknoloji ve sanayi ile geliştiğini iddia eden bir az-gelişmiş! İnsan yalnızca kendisinin var olduğu iddiasında... İNSAN nerede?
Hızlı adımlarla yaşıyoruz. Nasihatlerin mahiyeti değişti... "Uyanık olmak" vasfının istikameti meçhul! Oysa ki... "Dünya uyanıkken uyumak maskaralıktır." Bu başka elbette... Uyuyanlar kim mi? Galip Erdem tanıyor onları: "Yaklaşan düşmanın ara sıra yumruğunu yiyor, hassas bir yerinize iğne batırılmış gibi şöyle bir sıçrıyor, şaşkın ,şaşkın bakıyor ve sonra da sayın başınızı yastığa gömüyorsunuz."
Nihai hedef malûm: "Güçlük olmak!" Birbirini yok eden insanları afişe etmenin yeni bir şey olmadığı malûm... İnsanlar, kapitalizm denilen "-izm" den evvel de birbirini yok ediyor ve eziyordu. Esasında gidişata etki eden faktörleri irdelemeli ki teşhis konulabilsin, tedavi gerçekleşebilsin. İnsanı kökten "kötü" şekilde algılayarak, onu cinsel içgüdülerinin tutsağı yahut varlığını korumak için debelenen canlı olarak addetmek de çözümsüzlüğe sebebiyet veriyor ancak.
Açık hava tımarhanesine hoş geldiniz! Psikologlar, insanın kendisini değersiz hissetmesinden dolayı, şiddetin arttığı kanaatinde. Mesele şu: Çağdaş olmakla övünülüyor fakat tutum ve davranışlar "medeniyetten nasibini almamış" cinsten... Neyi tedavi edebilir bu çağdaşlık söylemi?
Dozajı haddini aşmış bir bireyciliğin tutsağı haline gelen "ben nesli" insanı, kendisiyle birlikte, herkese kör bakıyor.
Umutsuzluk, mutsuzluk, yalnızlık, yabancılaşma hat safhada artık. Sarsıntının bilhassa kalıcı etkisine dikkat edilmeli. Yaranın anlık müdahale ile giderildiği zannedilse de, mikroptan arındırılamamış yaralar "sorun" teşkil edebilir! Hattâ kim olduğunu dahi unutulabilir kişi... Topluluklar da böyle. Sarsıntı, direnci, direnişi kırar, çaresizleştirir, hâdiseler anlamlandırılamaz. Dolayısıyla yara derindir, işkenceye dönüşmüştür. Teslim alır, tutsaklaştırır...
Malûmun ilanıdır ki, insan denilen varlığın şahsiyetleşebilmesi gerekiyor!
Birbirine benzeşen insanların "kalabalığına" muhatabız esasen. "Kalabalık gözükelim" hesabı! Modern insan, ilkellik bahsinde, tarihin tozlu sayfalarında rastladığı tipleri hiç aratmıyor ki?
Özünü ve sözünü yitirmiş, varlık sebebini unutmuş sefalet numuneleri, eğlence üzerine kurulu dünyada günleri devrede devrede yaşadığı için hayvandan farksızlaşmıştır artık.
Birbirine baka , baka kararan insanoğlunun, nizamsızlıktan kaynaklanan vahşi vaziyeti, yeni bir cemiyet ahlakıyla saf dışı edilebilir pekâlâ. Nitelikli bir düzen! Orada insan, çoğalmış yasalara yahut avukatlara gereksinim duymadan, içindeki mahkemenin sesini dinlemekle vazifelendirilmiş durumda. Ne yapalım, bizim de tasarladığımız hayali bir ülke var! Çok görmesin fincancı katırları...
Bir Yalnızlık Senfonisi
