Son mesaj - Gönderen: Recep Ergin - Salı, 01 Kasım 2011 23:40
Sitemizin yeni hali www.gumushane.gen.tr/v2 adresinde test edilmektedir. Lütfen belirli aralıklarla ziyaret ederek, yaşadığınız aksaklıkları ve önerilerinizi admin@gumushane.gen.tr adresinden veya buradaki formdan bize bildirin.
Adı Mehmet Güvercin. Gümüşhane'nin 1875 rakımlı Vauk Dağı Geçidi'de yer alan Güvercinlik Köyü'nden. Bu köyden ve Gümüşhane'nin diğer köylerinden okumak üzerine birçok başarı hikayeleri duyduk. Hemen yanı başındaki Kocayokuş Köyü'nden Prof Dr Necmettin Tozlu, Süle Köyü'nden Prof Dr Lokman Delibaş, Prof Dr Cengiz Aras, Prof Dr Mahir Kadakal ve kardeşi Doç Dr Çetin Kadakal, Torul'da çobanlık yaparken rektörlüğe uzanan başarı yolunda Prof Dr Hayri Coşkun ve devamını www.gumusportreler.com adresinde veya Gümüş Portreler adlı kitabımda bulabileceğiniz yüzlerce isim ve hikâye var.
Bu isimlerin tek ortak paydası var o da yokluklara rağmen inançları ve inançları sayesinde Kuşakkaya ötelerini hayal ederek okumaları ve bugün haklı birer gurur sebebimiz olarak yurdun ve dünyanın dört bir yanında yer almalarıdır. Ve bu mahrum kıt coğrafyasının dimağlarını helal olarak beslediği bu değerlerimiz yine genlerinde var olan doğruluk ve çalışkanlık kimliği ile Gümüşhane'nin adını çok çok ötelere mesaj niteliğinde duyurmaktadırlar. İnanın bu değerlerimizin hepsinin mutlaka bir başarı hikâyeleri ve ardında yatan mahrumiyet sebepleri bulunmaktadır. Yoksa başka nasıl okuyabilirlerdi ki.
O yüzden Endüstri Meslek Lisesi Motor Bölümü'nü hiç sevmediği halde okumak zorunda kalan; yaşlı babasının bir kırık sepeti ile hamallık yaptığı Trabzon'da okumaktan başka hiçbir hal çaresi olmayan ve hayallerinin de ötelerini zorlayarak Ankara gibi bir metropolde bulaşıkçılık yaparak Gazi Üniversitesi'ni beş parasız bitiren İsmail Hayal örneğini gururla vermekten hiçbir zaman gocunmadım.
İşte o yüzden geçenlerde haber29 sitesinde haberini okuduğum Mehmet Güvercin'i belki de en kalbi, en samimi, en gerçek olarak ilk ben alkışlamışımdır. Helal olsun sana koçum. Seni yetiştiren babaya, anneye ve senin elinden tutarak İstanbul'da okutan ve İstanbul Teknik Üniversitesi gibi bir saygın okulun yine en önemli iki bölümü Endüstri Mühendisliği ve Bilgisayar Mühendisliği'ni derecelerle bitirerek okul birincisi yapan o ağabeyine. Rahmeti Rahman'a kavuştuğu için senin bu gururlu gününde yanında olamayan ancak bir yerlerde mutlu olan sevgili babacığına rahmet dilerken; Seni gözlerinden, seni okutan anne ve ağabeyinin de tüm samimiyetimle ellerinden öpüyorum.
Ben her zaman "yokluk ve yoksulluk kader değildir" derim. Aksini bana kimse ispat etmesin. Cüzi irade var ki insanoğlu kaderine körü körüne mahkûm olmaması gereğinin işaretidir. Neden; çünkü insanoğlu diler ise kaderine cüzi irade mucibince az da olsa etki edebilir. Ben ve iki erkek kardeşimden örnek vermek istiyorum. Ben ve kardeşlerim Trabzon'da okurken aynı zamanda ayakkabı boyacılığından, hamallığa, seyyar satıcılıktan inşaat ameliliğine birçok iste çalışıyorduk. Babamızın bir kırık sepeti bizim hırsımızın ve çalışmamızın tek sebebiydi. O yüzden ben Ankara gibi bir metropole balıklamasına daldım. Ardımdan ben örnek oldum ki kardeşimde Giresun Sınıf Öğretmenliğini kazandı. Trabzon Affan Kitapçıoğlu Lisesi mezunu ağabeyimiz evin en büyüğü olarak çileyi en çok yaşadığından olsa gerek rahatsızlık geçirdi ve uzun yıllar tedavi gördü, hamallık yaparak evini geçindirdi. Ama o da hiç yılmadı. Hemen her sınava girdi. En son yapılan Sağlık Bakanlığı Özürlü Sınavıyla 86 puan alarak tam 44 yaşında memur oldu. Biz üç kardeş kaderimiz deyip babamızın sepetine baksaydık bu durumda olabilir miydik? Şimdi bu yazıyı okuyan her hemşerimin; "Vallahi bende yakınım da böyle okuduk" dediğinizi duyar gibiyim.
Şimdi be o yüzden İTÜ'nün 238. yıl mezuniyet töreninde yaklaşık 10 bin kişinin katıldığı törende zirveye çıkan Gümüşhaneli 23 yaşındaki Mehmet Güvercin, zor koşullarına rağmen kaydettiği başarıyla parıldıyordu. O ki; Endüstri Mühendisliği'ni 3.96, Bilgisayar Mühendisliği'ni 3.42 ortalama dereceyle bitirdi. Ve o yıllar önce babasını kaybetti. Maddi sıkıntılara rağmen okumak aşkıyla Gümüşhane'deki Güvercinlik Köyü'nden İstanbul'a geldi. Zorluklarla geçen beş yılını ve uzandığı başarı hikâyesini;
"Gümüşhane'de annemle beraber yaşıyorduk. Ailede okuyan kimse yoktu. Liseyi de birincilikle bitirdiğim için herkes okuyup meslek sahibi olmamı istiyordu. Üniversiteyi kazandım ama maddi sorunlar vardı, babamı kaybetmiştim. Ama İstanbul'da yaşayan abim beni okutacağını söyledi ve köydeki her şeyi bırakıp onun yanına geldim. Onun desteğini boşa çıkarmamak için 5 yıl boyunca kendimi çalışmaya adadım. Birinci olmak için çalışmadım hiçbir zaman, haftanın 7 günü belli saatler arasında düzenli olarak ders çalıştım. Gümüşhane'de yaşarken tarlada da çalıştım. Şimdi idealim, üniversitede kalmak. Diplomamı önce benden desteğini esirgemeyen abime götüreceğim, sonra köye gidip annemin elini öpeceğim" diye özetliyor.
Bende gözyaşları içinde senin gözlerinden öpüyorum. Neden mi okumayan ve okumamakta ısrar eden gençlere doğru yolu gösterdiğin için.
TARLADAN ZİRVEYE
