Nedense gençliğimizi arzu edilen bir noktaya oturtamaz olduk. Bunun  başlıca nedenlerinden biri yozlaşmaların özgürlük olarak algılanması ve diğer yandan doğruların ifade edilmesinin polemiklere yol açmasıdır.
      Toplum olarak bunun vicdani sorumluluğunu taşımıyoruz. Etrafımız rengarenk meyve  bahçeleriyle dolu. Hepsi olgunlaşmış albeni diyor. Ancak bu meyveler, dalında çürüyüp yere düşüyorsa suçlu ne meyve, nede ağaçtır. Asıl  suç  onu taze iken toplamayıp, çürüterek yere düşmesine sebep olan toplayandadır.
      Aslında sorunun kaynağında insan faktörü yatmaktadır. Eğer insanımıza gereken ilgi, gereken hizmet ve hak ettiği değer verilebilse bir çok sorunun halledilebileceğine inanıyorum. İnsanın eğitilmesi çok önemli ve zor  bir olaydır. Çünkü insan, aldığı eğitim biçimine göre belli bir fikir ve karaktere  ulaşmaktadır. Önemli olan ona;  duyarlılık, ve yaptıklarının farkına varabilecek bilincin kazandırılabilmesidir. Çevremizde yanlış olarak görüp nitelendirdiğimiz hareketleri yapanlar, acaba bunun hatalı olduğunun ne kadar farkındalar, kendimizin ne kadar farkındayız?
      Evet ne kadar farkındayız kendimizin? Konuştuklarımızın,  İlişkilerimizin yada  çevreye davranışlarımızın. En basit bir örneği ile elindeki çöpü sokağa atanlar  yada yolda yürürken  tükürenler. Bunu neden yaparlar, yaptıklarının ne kadar farkındalar?
      İnsan, ruh ve beden gibi iki ana unsur taşıdığına göre; ruhî yönünden taşıdığı  önem daha  ağır basmalıdır. Çünkü morali yüksek olan genç huzurludur. Bu onun tüm yaşantısını etkiler. Bu açıdan yetersiz ve sağlıksız olan gençler, değil topluma fayda sağlamak ; kendilerini  bile kötülüklerden alıkoyamazlar.
      Kişi önce kendine güvenmelidir. Eğer kendine ait hiç bir şeyi değerli görmezse, başkalarını taklit etmekten başka yol bulamaz.
      Her milletin  hedefi  geleceğe iyi nesiller yetiştirmek, her anne babanın  görevi de  hayırlı  evlatlar  yetiştirip  bunları  topluma kazandırmaktır. Eğitimi sadece okul olarak görmek de  çok yanlış olacaktır. Gençlerin  günümüze  kadar  kazandıkları  bilgi  ve  oluşan şahsiyetlerinde; okuldan da etkili olan, aileden aldıkları eğitimdir. Peki ailelerin eğitimi yeterlimi, onların eğitimi ne olacak?
      Genç derken; yüksek ve orta öğrenimde okuyan geniş bir kitlenin  yanı sıra çalışan ve maalesef boşta gezen genç insanlarımızdan söz ediyoruz. Belki hepsinin hayalleri, amaçları ve dünyaya bakışları farklıdır ama yaşanan kırgınlıkları  ve öfkeleri ortaktır. Elbetteki tüm gençlerimizi aynı değerlendirmek doğru değildir. Fakat çevremize baktığımızda kendini yetiştiren, bilgili ve ahlaklı gençliğin oransal olarak, bunun tam tersi olan gençliğin ise sayısal olarak arttığını görüyoruz.
      Biz Millet olarak sahip olduğumuz milli ve manevi değerlerle tarihteki yerimizi aldık, bu günlere gelebildik ve her şeye rağmen halen ayaktayız. Damarlarımızdaki asil kan bize gerekli gücü vermektedir.
      Türkiye büyük bir ülke ve biz büyük bir milletiz. Gençlerimiz kalplerini sevgi  ve beyinlerini  bilgi ile doldurmalıdır. Duyarlı olmalıdır  her şeyden önce. Gözleri açık gençler olmalı, teknolojinin esiri olmadan onu kullanmasını bilmelidir. Kendini geliştirmeli ve çok okumalıdır. Tepkilerini ortaya koyabilen; duyarsız kalmayan gençler, özüne sahip çıksın yeter. Akıl yaşta değil baştadır mantığı ile, her ne kadar da gençlerimiz yaş ortalaması olarak toplumumuzun yaşı küçük olan kesimini  temsil ediyor iseler de bu  büyük çoğunluğun  temsilidir. Kendi hayatının farkında olan; ve bu inançla “var” olan duyarlı gençlik,  yarınlarımızın  garantisidir.
      Saygılarımla…