Hindistan da çok ünlü bir ressam varmış... Herkes bu ressamın yaptıklarını kusursuz kabul edecek kadar beğenirmiş... Ve onu "Renklerin Ustası" anlamına gelen Ranga Çeleri olarak tanısa da; kısaca Ranga Guru derlermiş...
       Onun yetiştirdiği bir ressam olan Raciçi ise artık eğitimini tamamlamış ve son resmini yaparak Ranga Guru'ya götürmüş ve ondan resmini değerlendirmesini istemiş...
      Ranga Guru ise; Sen artık ressam sayılırsın Racaçi. Artık senin resmini halk değerlendirecek diyerek resmi şehrin en kalabalık meydanına götürmesini ve şehrin görünen en iyi yerine koymasını istemiş. Yanına da kırmızı bir kalem koyarak halktan beğenmedikleri yerlere çarpı koymalarını rica eden bir yazı bırakmasını istemiş. Raciçi denileni yapmış... Ve birkaç gün sonra resme bakmaya gittiğinde görmüş ki, tüm resim çarpılar içinde ve neredeyse görünmüyor... Çok üzülmüş tabii. Emeğini ve yüreğini koyarak yaptığı tablo kırmızıdanbir duvar sanki.. Alıp resmi götürmüş Ranga Guru'ya ve ne kadar üzgün olduğunu belirtmiş.
      Ranga Guru üzülmemesini ve yeniden resme devam etmesini önermiş. Raciçi yeniden yapmış resmi ve gene Ranga Guru'ya götürmüş. Tekrar şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş Ranga Guru... Ama bu defa yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde yağlı boya, birkaç fırça ile birlikte... Ve yanına insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı ile birlikte bırakmasını istemiş.
      Raciçi denileni yapmış... Birkaç gün sonra gittiği meydanda görmüş ki resmine hiç dokunulmamış, fırçalar da, boyalar da kullanılmamış.. Çok sevinmiş ve koşarak Ranga Guru'ya gitmiş ve resme dokunulmadığını anlatmış..
     Ranga Guru ise; Sevgili Raciçi, sen birinci konumda insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün... Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı... Oysa ikinci konumda onlardan hatalarını düzeltmelerini istedin, yapıcı olmalarını istedin... Yapıcı olmak eğitim gerektirir... Hiç kimse bilmediği bir konuyudüzeltmeye kalkmadı, cesaret edemedi...
     Sevgili Raciçi Mesleğinde usta olman yetmez, bilge de olmalısın... Emeğininin karşılığını, ne yaptığından haberi olmayan insanlardan alamazsın... Onlara göre senin emeğinin hiç bir değeri yoktur... Sakın emeğini bilmeyenlere sunma ve asla bilmeyenlerle tartışma...
     Bu kısa hikaye neler neler anlatıyor. Bir kalemle, resmin düzeltilemeyeceğini, bir fırçayı da erbabından başkasının da kullanılmayacağı ne güzel anlatılmış. Olumlu olmayı da kolay kolay insanların başaramadıkları bir gerçek. Gerçeklerden kaçacağımıza biraz gerçeklere yaklaşsak, yaşamımızı kalemle değil de, ideallerimizle çizsek güzel olmaz mı?
     Sahip olduğumuz kabiliyetleri bir hiç uğruna yakıp yıkmanın bir gereği yok. Yapmamız gereken yapılanın hakkını vermektir. Zaman geçtikçe kaybettiğimiz değerleri yeniden yerine getirebiliriz o zaman. Kaybetmek yerine kazanmaya başlayabiliriz. Maksadımız kazanmak değil mi zaten? O zaman kazanmak için kazandıracak işlerler yapalım. Daha güzel ve yaşanabilir bir hayat için.
    Saygılarımla.