Uzun bir süredir bu köşede sizlerle birlikte olamıyordum. Yakın bir zamanda dünya evine girecek olmanın verdiği bir telaş ve yoğunluk münasebeti ile yazılarıma bir müddet ara vermiştim. Ancak bu gün içimde öyle tuhaf bir duygu oluştu ki, bunu sizlerle paylaşmadan edemedim.

            Bundan yaklaşık 3 yıl kadar önce boşalttığımız, eski gençlik merkezi müdür lojmanı binasındaki dernek anılarımız üzerine sohbet ettik oyuncularımla. O dönemde bizimle birlikte olan oyuncularımızın birçoğu bu günlerde yanımızda değil belki ama bazıları o dönemdeki çalışmalarımızın içinde olması, bazıları ise olanlardan dinlemesi münasebeti ile o yıllara tanıklık edebilir durumdalar.  Sohbet belki güzel çalışmalarımızın anılması şeklinde sürüyordu ve gülüp eğlenmemiz gerekiyordu ancak biz bunu yapamıyorduk. Neden mi? Çünkü o yılları mumla arar duruma düşmüşüz de ondan.

            Konuyu biraz daha açayım. Müstakil bir binamız vardı ve bahçesinde çiçekten meyveye birçok şey yetiştiriyorduk. O dönemde insanlar o kadar saf ve temiz bir bağla birbirlerine bağlıdılar ki, birlikte bahçe sulamak, meyve toplamak, hatta temizlik yapmak gibi angarya sayılabilecek işler bile bizlere mutluluk veriyordu. Belki birçok kişiye tuhaf gelecek ama biz birlikte olmaktan keyif alıyorduk ve bu keyifle var gücümüzle çalışmalar yürütüyorduk. İşte o çalışmaların ürünü olarak, 2004 yılında birçok oyun sahneledik ve birde gençlik şöleni organize ettik. Turne çalışmaları yaptık, ilçelerimizin bazılarına kış ortasında ve inanılmaz koşullarda oyunlar götürdük. Yaşları 14-20 arasında değişen bir kadro ile, aklınızın ucundan bile geçemeyecek başarılara imza attık.

            Bu başarıların ardından, 3 yıl önce bu binayı boşaltmak durumunda kaldık. Başka bir mekan tahsis edilmesinin ardından bu binadaki çalışmalarımız sona erdi. Yeni tahsis edilen binayı bir müddet depo olarak kullandık ve ardından bu binayı dernek binası olarak istedik. Ancak bazı siyasilerin siyasi hesapları ile uyuşmadı ve bu binayı alamadık. Bir yıllığına istediğimiz bu bina, bize bazı gerekçelerle verilmedi. Bir yıldan fazla zaman geçti ama bina hala boş. Hatta bizim temizlediğimiz bahçesi bu günlerde temizlik açısından sorun çıkarır durumda. Tüm bunların ardından kendi işyerimde bir boş odayı dernek olarak kullanmaya başladık. Tüm masraflarını kendimiz üstlendik, gençlerimizin bir mekanı, bir yeri olsun istedik. Çalışmalarımıza devam edelim istedik. Ancak olmadı. Bir yönetim birimi içerisinde, sanatsal çalışmalar yapmak mümkün olmadı. Aman o evrak kaybolur, vay bu evrak yırtılır derken, sıktık da sıktık gençlerimizin canını. Sonunda ne mi oldu? Bu gün olanlar.

            O zamanlar 14 yaşında olan ve inanılmaz başarılara imza atan gençler, bu gün aynı performansı gösteremiyor. Birçoğu yaptıkları karşısında aldıkları vurdumduymazlık ödülünü beğenmediğinden olsa gerek, kendilerini ödüllendirenlere aynı ödülle cevap verme yolunu seçmişler. Beklide şairin dediği gibi büyümek yalnızlık olsa gerek. zira büyüdükçe yalnız kaldık ve yalnızlığın içinde iyice boğulmaya yüz tuttuk. Şimdi ise ne dernek binası, nede bir başka olgu bir arada tutabiliyor bizi. Zira bir dernek binamız yok. Maddi çıkarlar her şeyin önünde olduğundan olsa gerek, bir türlü yer bulamıyoruz derneğimize. Bulsak da, kirasını ödeyemiyoruz.

            Tüm bu olumsuzlukların ardından bir cevap verme zorunluluğu hissediyorum kendi adıma. Bundan önceki valimiz Veysel DALMAZ’ın koruması ile adliye lokali önünde karşılaştık. Kendisi çalışmalarımız hakkında bilgi istedi benden. Biraz sohbet ettikten sonra, bana bir kahvehaneyi gösterdi ve içerdeki gençleri işaretle, “bu gençleri buradan kurtarın, onlara sahip çıkın” dedi. şimdi ona cevap vermek istiyorum. Biz elimizden geleni yaptık, yapamayanlarda sıra. GÜKSAD bu gün kendi çabaları ile ayakta durmaya çalışıyor ve aynı idealler için çırpınıyor. Eskisi kadar olmasa da gençlerimizin hizmetinde olacağız. Destek vermek isteyenlerin her türlü desteği için bana ulaşması yeterli olacaktır. Yarınlarınıza sahip çıkın ve kendi gençliğinizi kahvehanelere mahkum etmeyin. Edenlere de müsaade etmeyin. Saygılarımı sunuyorum, Esen Kalın.