Bismillahirrahmanirrahim

Ne kadarda büyütmüşüz ölümü gözümüzde değil mi. Meğer ölüm Gazze’ de çocuk işiymiş. Bu sözü son zamanlarda ne kadar çok duyar olduk. Saçımızın telinden tırnak uçlarımıza kadar tüyler ürperten bir söz. Hangi ana kundaktaki çocuğunu mezara koyabilir, ya da hangi babanın yüreği dayanır çocuğunu kefene sarıp kendi elleriyle toprağa vermeye.

Allah’a çocuğumu kurban verdim diye haykıran bir babanın, kendisi ve kardeşi yaralı iken annesi babası şehit olmuş bir çocuğa nasılsın diye sorulduğunda ise Elhamdülillah diye cevap vermesindeki teslimiyetin imanını kim sorgulayabilir.

Ahmed Arif sanki daha önce bu günü yaşamış gibi anlatmış kanayan yaramızı. Kelebeklerin bile çocuklardan daha uzun yaşadığı bir coğrafyada size hangi şiiri yazayım. Hangi birinin acısına dayanabilir ki insan yüreği. İçimiz kanaya kanaya bunca acıyı kabullenecek miyiz? Her geçen gün biraz daha mı kabulleniyoruz çocukların ölümünü yoksa. 

Ne kadar bağırırsak bağıralım ölen Müslümansa dünya sağır mı oldu yoksa. 

Ne kadar soğuk değil mi ölümün yüzü. Bunu en yakınlarımızı kaybettiğimizde anlarız en çok.  Peki, şehit olan bu çocuklar bizim neyimiz, canımız kanımız değil mi. Hani din gardaşıyız dediğimiz gardaşımız bu çocuklardan başka kim olabilir. Elimizden bir şey gelmemesi ne kadar kötü olsa da bize de ancak dua etmek düşer. Sadece çocuklar değil orada şehit düşen bütün Müslümanlar için dua etmek düşer. Varsa malımızdan yardım etmek yoksa elimizden geleni yapmak düşer.

Cennet ayakları altında olan eli öpülesi annelerin ve bu masum çocukların yüzü suyu hürmetine ‘Ya Rab verende sensin alan da sensin; yüreğimize ferahlık, Müslüman ümmetine sabır, Gazze’ ye yardım, günahsız bu çocuklara ömür ver Allah’ım.

Saygılarımla…