Kim iyi gelir yaşlı ve yaslı gönlümüze? Güzel bir güneş mi aydınlatır içimizi yoksa zifiri bir karanlık mı? İnsan insana yük değil bu canda bedene mülk değil diye biliriz,öyle inanırız.

Bu dünyanın malını geçici,mülkünü görücü, nimetini tadıcı diye bilmez isek bilmeyi bilmiyoruz demektir. Bizler emanet için geldik. Ancak bedenimizi ruhumuzun önüne o kadar koyduk ki artık madde manaya üstün gelmeye başladı. Maddeden aldığımız huzuru kalıcı sandık. Asıl cevher bizde idi ama göremedik, görmüyoruz. Her türlü yiyeceğin, giyeceğin olduğu bir devirde bizler huzursuzluklar içerisinde boğuşuyoruz. Ne zaman anlamayı, bilmeyi, görmeyi, sevmeyi kaybettik? Kayıplar içinde bir kayıp olduk. Şimdi bir çay ocağında derdini çayın demine katan bir insan yalnızca baş etmeye çabaladığı derdi ile yalnız kaldı. Biz artık dinlemekten sıkılan, anlatmaktan bunalan bir varlığa dönüştük. Yükümüz bizimle belimiz büküldü. Anadolu'da imece ile yapılan işlerde birlik, evlerde dirlik olurdu. Şimdi her iş tek her ev tek oldu. Kapılar misafire ardına kadar açılırdı. Şimdi kapı dürbününden göz gözü görmez oldu. Sürekli akan bir dünya hali ile sele kapıldık. Boğulduk, boğazımıza kadar sele gittik. 

Elimizi uzatalım el versinler. Kalbimizi uzatalım huzur versinler. Dilimize tad versinler. İyi gelelim birbirimize. Zehir zemberek sözlerimiz öze inmeden, göze görünmeden, yüreğe değmeden toprak olsun. Tohum salmadan, sulamadan, güneşsiz bir diyarda öylece yok olsun. Eğer bu hayatta bir an varsa ana tanıklık edenler ile vardır. Birlikte var olalım, birlikte yürüyelim, birlikte gülelim,birlik ile dirlik olalım. Çok şey istemiyoruz. Sadece bir tebessüm, tebessümle gelen bir tatlı söz istiyoruz. Hayatta nefes almayı mümkün kılan nefesler istiyoruz. Ruhumuz iyileşene kadar, sevmeyi hatırlayana, gülmeyi doya doya tadana kadar, varlığımız değer görene kadar istemekten ve inanmaktan vazgeçmeyelim. 

"İnsanı kalbinden tutamadınız mı,görün bakın nasıl kayıp gidecek elinizden ." (Nuri Pakdil)