Sen gidince güller kurudu dalında. Ve dikenleri kanattı bütün ümitlerimizi. Sen yoksun diye artık eskisi gibi kokmuyorlar. Güller boynu bükük bir halde efendilerine kavuşmanın özlemini çekiyorlar.

Sen gidince bulutlar ağladı ardından biteviye. Yıldızlar ışığını yitirdi sen yoksun diye. Sen aydınlatmayınca dünyayı ay da ışığını kesti bizden. Bizi kör kuyularda bıraktılar ışıksız. Güneş de gülen yüzünü bizden esirger oldu. İçimizi ısıtacak, gönül dünyamızı aydınlatacak hiçbir şey kalmadı hayatımızda. Sensizlik bir yara oldu içimizde. Günden güne kanamakta ve acıtmaktadır içimizi.

Sen gidince yetim kaldı insanlık. Sensizliğin girdabında boğuşuyor devlere karşı bir avuç ümit. O ümit ki yeşerecektir belki de bir gün yeni dünyanın burçlarında. Belki de vuracaktır mührünü kâinata ilâ-nihâye.

Sen gidince kalmadı ne dirlik ne de birlik. Bin bir parçaya ayırdılar ve sonsuz bir sahraya saldılar bizi. Ne güneşten çatlamış dudaklarımıza bir su verenimiz var ne de kızgın kumlarda çatlamış ayaklarımıza merhem sürenimiz.

Sen gidince kurudu içimizin nehirleri. Yarıldı vadilerimiz şerha şerha. Sana gönderdiğimiz dualarımız yelkenimizde asılı kaldı. Sana çıkan bütün yollarımız kayboldu. Ve kaybettik kendimizi senin yolunda.

Sen gidince sarıldık sımsıkı emanetine. Sen olmasan da emanetin bizim yolumuzu aydınlattı. Ve bize yol oldu. Ey sevgili! Derdimizin dermanı sende, sen bir baksan tüm âlem aydınlanacak, sen bir gülsen her şey anlam bulacak, sen bir şefaat etsen tüm rahmet kapıları açılacak ve tüm insanlık seninle kurtulacak…