Zemheri soğuğun, yağan kar tanelerini toza çevirdiği, rüzgarın acımasız sesi ile kar tozlarını belli bir düzenle savurduğu, tepelerin hemen yanlarında metrelerce biriktirdiği yerler olurdu... 

Yürürken karda, ayaklarınızın altından gelen ses aslında soğuğun ve ayazın sesiydi. Şanslı iseniz, diz kapaklarınıza kadar uzanan keçi kılından çoraplar, tiftikten gugullar korurdu ayaklarınızı ve kulaklarınızı...

İşte öyle bir gündü 1991 yılının kış ayı köyde. Evden çıkarken yüzünüze vuran soğuk, hemen 150 metre aşağıda evine girdiğiniz Nazım amcamın sobasının başında son bulurdu. Yemek kokularının etrafta cirit atması en sevilen duygu olmasının yanısıra, hemen evin yanından akan köyün büyükçe ve bir kaç oluktan oluşan, etrafı buzdan heykellerle süslü poğarın sesi eşlik ederdi bu manzaraya... Radyodan yayılan ve Gümüşhane yörelerinden alınan bir türkü de eşlik etmişse sıcak odaya, değme keyfine... Sobanın fırınından eksik olmayan kartol, üzerinde ki çay demlemeye hazır fokurdayan demlik ve yavaş yavaş pişen kuru etler, hemen yanda çam ve pelit odunları...

Yapacak tek iş, öğlen hayvanları suya götürmek ve yemlemek dışında iş te yok. Belki eski iskambil kağıtlarıyla 66 oynamak...

Anlatılan eski hikayeler, yaşanmışlıklar... Biz de şubat tatili için geldik zaten bir kaç günlüğüne dede nene ziyaretine... El öpüp, torun görevlerini yapıp döneceğiz... 

En yakın araba komşu Edire veya Hasköy de. Kardan kapalı yolumuza gelen minibüs yok ki... Sabah erkenden kalkılacak ve yenişe aşağı Hasköye, karda bata çıka gidilecek, minibüs beklerken, cırım Ali amcanın kahvesinde ısınılacak ve 50 dk sürecek şeher yolculuğuna çıkılacak... Ta ki, yaz olup, üniversiteden dönüp, bembeyaz bıraktığımız köyümüzü, yemyeşil görene dek...

Abim, Dr Alparslan UĞUR ile bu macerayı bir kaç kez tekrarlamışlığımız var. Bir de Hasköy orta mahalleden geçerken köpekler sıkıştırmasa eyiydi ama, onlar da köylerini yabancılardan koruyordu...